Ruhlar Acıyınca. Şiiri - Necdet Arslan

Gün battığında/dağların yükü
Kaşla göz arasında
Yıllanan mahzenlerde
Belki de kimyasından utanıyor aşk
.
Dalın en ucuna takılan gri bir iç çekişti yeminler
Raylar arasında kaybolmuş heyecanları
Gölgesini yok ettiğimiz oyun odalarında
Aramak boşu boşuna tüketiyor beni
.
Ufarak /nazlı / kaskatı bir acı
Rutubetli akşamları bekleyen ayrı avlularda
Tokmak gibi tokaç gibi tokat gibi…
.
Bu kara kışta
Ne suçu olabilir ki gökyüzünü
Özleyen kardelenlerin
.
Ayazların içinde buza beleyerek yıka beni
Varsın sağım solum sobe desinler
.
Hükmü yok nasıl olsa ezaların…

dörtaralıkikibinonyedi