Ruha Düşen Çileler... Şiiri - Yusuf Mesc ...

RUHA DÜŞEN ÇİLELER

Gönül bağım sarardı, erken geldi sonbahar
Bahçemdeki bülbülün payına figan düştü
Bir acı yaşadım ki yağan yağmurlar kadar
Ruhumun kasesine zehr-i baldıran düştü...

Yağmalandı her yanım acılar meclisinde
Çığlığımı kaybettim sessizliğin sesinde
Ömürler sebil oldu, yılların çeşmesinde
Benimde bardağıma bir acı yalan düştü...

Gözyaşımla yoğurdum acıların harcını
Sahiplendim hasretin başa bela tacını
Tek tek yolmak istedim beyazlanan saçımı
Simsiyah gözlerime sanki bir duman düştü...

Boş gezen hülyalara, sebil oldu gençliğim
Bir acı zehirmiş yudum yudum içtiğim
Gündüz masallarında hasretini biçtiğim
Ruhumun gergefine kanlı bir akşam düştü...

Uykular hicran dolu, gecenin son deminde
Her şeyimi kaybettim bir veda bestesinde
Bir rüya yaşadım ki gerçeğin ötesinde
En güzel baharlarım, gözümde üryan düştü...

Vuslatın arzusuyla, söylenirken şarkılar
Yalnızlığın sancısı gönlüme pusu kurar
Ne gitmek çare olur, ne kaçmak, nede firar
Ayağımın dibine aşılmaz umman düştü...

Herkes baharı yaşar bense kara kışları
Bana acıyıp bakar ölümün bakışları
Bir sabır ağacım var acıdır yemişleri
Meyvesiz dallarıma deli bir tufan düştü...

Şimdi karanlıklarda koyu bir gölgeyim ben
Şimdi mecnun misali garip bir çöldeyim ben
İşte halim böyledir daha ne söyleyim ben
Ruhumun yollarına, garip bir kervan düştü...

Bu bir hesap kervanı, bu bir sonun şiiri
Bense bu son şiirin en sonuncu şairi
Geçmişin hesabıyla düşlüyorken ahiri
Doğacak şafağıma, kopkoyu bir kan düştü...

Gözlerime değmekte kan rengi hatıralar
Verilen bu hesapta, han düştü hancı düştü
Bedenimden ruhuma işliyorken yaralar
Son nefes karşısında ömrüm yabancı düştü...

Yusuf MESCİOĞLU