Ruha Düşen Çileler III...

Zaman gam damlatırken sensizlik kandiline,
Ah ki; sükût inmekte takvimlerin diline…

İstemem hekimleri gülüşünden ver bana,
Öteden duyduğum ses yolculuk var der bana…

Ben ki; kalabalıklar ortasında yalnızım.
Bir dileklik ömrü var kaymaktadır yıldızım.

İstemem mutluluğu, efkârından der bana.
Sensiz sıla bildiğim toprak bile dar bana…

Yıllardır hasretime şahit olan sokaklar,
Kimsesiz cenazemde sensiz saf tutacaklar.

Hicrân dolu yıllardan bir kefen biç, sar bana.
Yokluğunun yurdunda hüküm sürmek ar bana…

Kalbinin eşiğinde ağlarken çocukluğum…
Sanma ki fark edilir bu dünyada yokluğum.

Korkarım, vuslat bile bir garip diyâr bana,
Yoksun diye gökyüzü ezelden ağyâr bana…

Yürüdüğüm yollardan gölgemi söke söke
Gideceğim, bu aşka gözyaşı döke döke…

Saatlerin vurduğu her an son bahar bana…
Ne bir haber gönderdi ne gel dedi yâr bana,

Vefâyı arayanlar takvimlere bakarken.
Hasret denen cellâdım beni ipe takarken…

Anladım bundan sonra bir tek ölüm var bana,
Gözlerinden ötesi yıllardır mezar bana…

İkiağustosikibinonüç.