Ruh ve Beden Şiiri - Ahmet Sezer Sencer

Ruh:
Güne başlar gibi başlamıştı hayata,
Miskin, yataktan kalkmak istemez gibi,
Hapsolmuştu yatak gibi sıcak bedene,
Yatak isimli zindanı sallar çığlıkları.
Beden:
Bir zelzele, bir tufan, bir nevi kıyamet,
Bir kelam; hatta çığlık, sesler derinden,
İçinde hapsolmuşun çığlığı, dünyayı ona dar eder,
Daralmışsa o beden, tabut gibi gelir o mahzen.
Ruh:
Sonsuz olmayan bir birliktelik bizimkisi,
Kabuk ile öz ayrılmak için birleşmiş,
Saklı değil bu gerçek; bir farkındalık,
Farkındalıklar yermiş aklı çalışanları.
Beden:
Kurumakta olan yaprağın sararmış bedeni,
Etrafı ateşlerle çevrili akrebin bildiğinden farklı mı sanki?
Her gün ölümün daha da yaklaştığının farkındalığına sahip insan,
Haykırır!
Bilmek kötüdür!
Ruh:
Bir varlık, var olmamış.
Beden:
Biz olamamışız.