Ruh Ve Beden Şiiri - Mesut Çiftci

Ağrı dağını sırtlamış bir karınca,
Fili kapmış uçuran bir kartal,
Ya da timsah yemiş bir tırtıl.
Bedenim ruhumu taşıyamıyor,
Yıpranıyor bedenim,
Zarar görüyor her an,
Kaybediyor.
Hannibal’in Sezar’a kafa tutması gibi,
Ya da sisli bir sabah fillerin karşısındaki Beyazıt gibi, Çubuk ovasında.
Socrates kadar çaresiz,
Neitzce kadar zamansız,
Darwin kadar lüzumsuz,
Ve en az Mussolini kadar deli.
Ruhum…
Karşı konulamaz bir fırtınaya kapılmış,
Küçük bir taka bedenim.
İlk dalgada tarihe gömülen hani,
Karadeniz’in belki de Pasifiğin öfkesine yenilen.
Dünya’yı sırtlayan Atlas gibi,
Cengiz Han karşısındaki Pekin gibi,
Benim gibi,
Bedenim…