Ruh-u Revanım Şiiri - Büşra Nisa Kaya

Senden uzakta geçirdiğim bilmem kaçıncı gün.
Kedileri sevemiyorum sensiz,
Aynalara bakamıyorum uzun süredir ,
Rengim daha bir soldu sanki.
Uykular daha bir huzursuz,
Gülüşlerim daha bir yalan gelmeye başladı.

Yaşamak hep böyle zor muydu,
Yoksa sen varken daha mı çekilirdi?
Bilmiyorum, bilmiyorum.
Gökteki ay kadar yanlız ve uzağım kendime bu aralar.
Gök nerede yer nerede karar veremiyorum.
Ayrılık şarkıları mesken tutmuş içimde.
Sensizlik buram buram kokarmış,
Yeni öğrendim.
Bu son değil biliyorum,
İçimde uzun bir inzivadayım.

Gitmesen, hiç gitmesen
Senin kollarında bir ömür geçirsem
içimizde kayan yıldızları saysak
Seni özlemek karanlık kimsesiz sokaklarda dolaşmak gibi
Hele o gelmeyislerin, nasıl da ıssız bıraktı beni.

Biz seninle hiç yaşayamadık, hiç kavuşamadık.
İçimizdeki kırgınlık bizi yalnızlıkla barıştırdı.
Sevmek bile yalanlandı,
Aşk bir köşeye atıldı.
Bizim inancımız kalmadı.
İçimizdeki ışık söndü.

Kanıyorduk sadece.
Dağılmışlığın üzerini örtemedik.
Nereye baksak görüyorduk,
İçimizde dizdiğimiz aşkların ipi kopmuştu
Düşüyordum, düşüyordum şuursuzca
İçimde dünyayı tartıyordum defalarca
Bilmeden koşuyordum
Kanıyordum aslında için için
Ölüyordum yavaştan, rahattı içim.

Anlatamıyorduk birbirimizi
Ağlıyorduk yağmurla birlikte
İnanması güç çoğu şeyi sen yokken
Anlamsızlığın en derinlerindeyiz
Geceleri yıldızlarla beraber aşkımızı da yakmalıyım
Geldiğimiz sokakları tekrar yürümeliyim
Tekrar sarılmalı tekrar nefes almalıyım

Sensiz yaşamak düşündüm
İlk adımda düştüm
Paramparça olmak olsada aynı korkuyla vazgeçiş sabahları
Gözlerimi sımsıkı kapatsamda, istemeden de olsa seni sevmek güzel hala.