Ruh-u Revanım Şiiri - Adem İrhan

RUH-U REVANIM
Niye geldin deme ruh-u revanım
Bendeki seni gör diye geldim
Sanma ki sensiz aşka revanım
Bir kere yüzüme gül diye geldim

Çık artık feleğin kirli ağından
Yürüme çıkmaz aşk sokağından
Sen kokan gülleri gönül bağımdan
Kendi ellerinle der diye geldim

Susamışsa gönlün aşka sevdaya
Girme bilmediğin dipsiz deryaya
Her güneş batarken benle hülyaya
Tutup ellerimden dal diye geldim

Kavuşuruz sandım koştum yoruldum
Gözyaşıyla hasret ile yoğruldum
Kaybettiğim beni yüzünde buldum
Bu canım yoluna kul diye geldim

İsmini fısıldayınca her gün duamda
Kördüğüm oldun işte şuramda
Kirpiğin sineme battı rüyamda
Rüyamı hayra yor diye geldim

Gönül kapım açık eğer girersen
Sevda var, ben var eğer seversen
Sevdanı başına çal diyeceksen
Çekip de alnımdan vur diye geldim

Vazgeçilmez sandık yollara düştük
Sevdadan anlamaz kullara düştük
Altın zannettik de pullara düştük
Sevdam hazinedir al diye geldim

Ne olur kınama gözyaşlarımı
Seninle tattım aşkın tadını
Gönlüme nakşettim senin adını
İstemezsen elinle çöz diye geldim

Sevda var ise, durmak olur mu?
Gönlü boş yere yormak olur mu?
Tek kişilik hayal kurmak olur mu?
Benimle hayaller kur diye geldim

İşte halimiz bu ruh-u revanım
Çağlayanım, can suyum, gönül pınarım
Yüreğime çisil çisil yağanım
Seninle her mevsim yaz diye geldim

Kimisi sevdaya salar resmiyle
Kimisi hayale salar cismiyle
‘’Seni seviyorum’’ senin isminle
Anlam kazandı duy diye geldim

Gel
Gel sevdam seninle derde düşelim
Kâh süzülsün yaşlar, kâh gülelim
Bu dünyada olmaz, gel sabredelim
Ahirette benim ol diye geldim