Ruh Tantanası Şiiri - Ömer Faruk Akdoğan

Uzunca yüzüyle artık tren garındaydı.Kendiyle başbaşa,sakin ve karmaşıktı.Uykusuzluğu gözaltlarındaki morluklardan,umursamazlığı ise sessizliğinden anlaşılıyordu.Kendine bir sandalye bulup usulca yerleşti.Az da olsa ağarmış haki renkli çantasından kitabını çıkardı.Şiiri çok severdi.Kitabı da şiir ile alakalıydı haliyle.Satırları zarafetle inceledi,kusursuz bir kaç dize aradı kendince lakin o içindeki uğultuyu bastıracak bir korna bulamadı.Kitabı olanca hızıyla kapadı.O dakikadan sonra hayli sıradan olan hayatına yalnızlığından başka arkadaş kalmamıştı.Yüklü bir tren gibiydi gözleri.Yükü gözyaşlarıydı.Varacak bir yer bulamayan bir tren...

Mahirin gözleri karaydı,yumruğu hep havadaydı.
Kısa desensiz kravatlar takardı.
Yabana atılan lafları vardı.
Dinlense uğurlar edilecek türküleri.
Abisi vardı,mapus yatardı.
Kavgası vardı,yükü yamandı.

İşte böyle bir geceydi koynundaki.
Işıltılı,çelimsiz,yabanıl.
Gökyüzünü görmek ister tavana bakardı.
Avizeyle gözgöze gelir,ağlardı.
Duası kabul olmaz,uzunca bir ah çekerdi.
Nedenini sormazdı.
Mumları yakar,uykuya dalardı.
Karanlıkta uyuyamazdı.

Vakti zamanıydı.
Yaylardan çıkmış gibi geçti saatler orda.
Ben ve benim gibiler yaşıyorlar demişti.
Unutulmuş boş bir yaprak gibi defterlerin arasında.
Tertemiz ve dikbaşlı.
Kavganın en sıcak yerinde.
Bükülmezdi boynumuz,adımız anılmazdı.