Ruh oratoryosu Şiiri - Erkan Altay

kendi başına bir kişi bile değil,elbet
gölgelerin dünyasında çarpışırken
Tanımsız gövdeler de saklanır
çekilir kanatları karnına,
sus sakın ha!
telaş kaplar her an yüreği aşınırken
ölümün soluğu nizami vurmuş böğrüne
hep kucak aranmış gizli tabakalarda
başları düşmüş çocukların korkudan
yontulur sessizce yalnızlık üzme bir cevizde
kaçılır,kaçılır yağmurun içine,
ta ki o deri değiştiren
isimsiz gövdenin
küçücük evine
yırtılmış dudagı nur topu sevişirken
onu doğuran tanrıya tapınmış,
görünmüyor artık içinden geçenler
öpüşerek büyüyen ürkek serçeler
bir haber getirmiş sevdiğinden
ruhu yara bere hayvansı bir ritimde
kemirse kemirse bir daha kör cihetinden
kandan geçilmez şimdi şafak doğurunca
yetiş sevdiği kokla tarumar olmuş ruhundan.