Ruh Konuşuyor Şiiri - Orhan Afacan

Herkes sessiz, toplu bir tefekkür mü?
Korkunun verdiği bir tevekkül mü?
Her ne ise, işte kul olma hükmü
Yaratana şükür, nefise yükmü.
****
Beyaz bir kefen herkesin üstünde
Mahşer yaşanıyor yerin yüzünde
Dil suskun, kalp suskun; ruh konuşuyor….
Nefisle sahibi hesaplaşıyor.
****
Mekân, her yıl ki Arafat ovası
Ruh âlemindeki ahdin provası
Amaç, hiç olmasın kulun hatası
Ahiret bir adım bundan sonrası
*****
Şeytan ‘la nefis işin vesvesende
Kul mahşerin mizan endişesinde
Ruh inzivada, bir uyku halinde
Kalu Bela’nın muhasebesinde.

Cevaplanan; elestü bi rabbi küm
Ruh, Kalu Bela ahdine bir mahkûm
Nefsi kışkırtıyor her an lanetli
İhlâslı olanlar tek dirayetli
******
Milat olurken Arafat Vakfesi
Tükenmiş oluyor kulun nefesi
Diz yorgun,kol yorgun ruh’sa coşuyor..
Damla damla zemzem gözden taşıyor.
--
Arafat; Âdem, Havva kavuşması
Muhammed için Veda konuşması
Ümmetinse hac farzını edası
Bitsin artık Orhan gönlünün yası.