Ruh-u Revan - Garib Çoban

Ruh-u Revan - Garib Çoban

Gecenin en sessiz saatlerinde beni bırakmayan o düşüncesin sen.
Sen bütün duyularımı uyanık tutan o şiirsin.
Cahil insan sorunun kaynağı kendisi olduğu halde başkasını suçlar.
Benim sevdiğim bütün gönüllerin içinde benden önce hep başkaları yaşamış.
İnsanın eğitimi kendisini suçlamasıyla başlar.
Kişi bazen maksadına varmak için yolculuk eder.
Aranan sebep ise kendi içindedir.
Çoğu insan kendi varoluşuna hayret etmekten acizdir.
Ey Garib gönül, bildiğini bilme, bilmediğini bil, kimsin sen!..

Kendisini veya başkasını suçlamamaya başladığında ise eğitimi tamamlanmış olur.
İçine atmaktan yorulmadın mı?..
Bitkiler gibi insanlar da büyür; kimisi ışıkta, kimisi gölgede.
Hiç kendini gül olmak için denemeyecek misin?..
Bir anlık huzurla karşılaştığım yerleri seviyorum.
Kaçarak iyileşemezsin, çünkü her iyileşme yüzleşmeyledir.
İnsan hakikati aramazsa, hakikat kendine başka birini bulur.
Çocukların kimsesizlerin ağladığında mezarlarında bir dua beklerken.
Ey Garib gönül, bildiğini bilme, bilmediğini bil, kimsin sen!..

Zalimlerin ölümünden sonra saf bir sevgiyle insanlığın hayalini kurdum.
Bir manzara, bir yüz, bir sokak çocuğu, huzur evinden bakan gözler, çöp toplayan bir çocuğun gülümsemesini.
Ve sonbaharın kışı beklediği gibi
Kaçınılmaz olanı ertelerken kendimi oyalıyor olmaktan endişe duyuyorum bazen.
Ve gece teheccüt vakti, şems vaktini beklediği gibi.
Ve aşk aşığını bekliyordu, kalabalık putlarına sığınanlar arasında.
Sessizlik söylemediğimiz s/özlerden oluşur.
Ey Garib gönül, bildiğini bilme, bilmediğini bil, kimsin sen!..

Sevgiliyle sonbahar akşamında savrulan yapraklarla, ağaçların arasında geçirilen zaman asla vakit kaybı değildir.
Sevgi her ruhun gizli şifresidir, illa illa bir şarkı, bir kelime.
Gelecek yalnızca düzene sokulacak şimdiki zamandır.
Onları asla unutmuyorum, yanımda götürüyorum, özlerini biliyorum adı şiir olsun diye.
Kendilerine sınamak için dünya hayatının süsünü bol verdiğimiz kimselere sakın göz dikme.
Ey Garib gönül, bildiğini bilme, bilmediğini bil, kimsin sen!..

Allâh’ın ahiretteki rızkı daha hayırlı ve daha devamlıdır.
İnsanın kendindeki mevsimlerin güzelliğini gördükçe ruhu ile yalnız yürüyebilir.
Ben gittikçe gidiyordum kendime.
Onunsa yüzünde yumuşak ve dalgın bir zarafet, düşünceli bir ifade vardı.
Yüksek alnına, koyu renkli kirpiklerine ve yere eğik gözlerine çok yakışıyordu hüzün.
Sana yaralarımla görünmek istemiyorum.
Ama, onları saklayacak zamanım yok.
Ey Garib gönül, bildiğini bilme, bilmediğini bil, kimsin sen!..

Kaderin hüzün olduğu yerde bir gülün ne işi var.
O hüzün kendini bizden mi saklıyor?..
Ağustos ayında sisli bir gündü.
Ve tüm bu yırtık pırtık hayattaki şeylere çarpan dağınık güneşin ışığı.
Ve o garip bakışlardan tuhaf gölgelerin nasıl oluştuğunu sevdim.
Hayat sevgiyle doludur, sessizlikte kalp atışları ruhun eşiklerini açar.
Şems vakti biri bana sanki kapıları açık bırakmak istiyormuşum gibi dokunuyor.
Ey Garib gönül, bildiğini bilme, bilmediğini bil, kimsin sen!..

Hayatın tüm çeşitliliği, tüm çekiciliği, tüm güzelliği ışık ve gölgeden oluşurdu.
Hiçbir şey, olmaması gereken bir şey değildi, tam da böyle bir gündü.
Denizden gelen rüzgarda kaybolunca, mevsimin şarkısını dinle, okunacak duamsın.
İnsan sevgiyle ben onun doktoruyum o benim doktorum diyerek travmalarından kurtularak mutlu olabilir.
Aşk hiçbir zaman doğal bir ölümle ölmez.
Hiçbir şeyin yok!..
Hiçbir şeye sahip değilsin gir kabristana bak. Özgürsün dünyalık putlarından.
Başkasının ruhunu anlamak için, kendinize ait olmanız gerekir.
Ey Garib gönül, bildiğini bilme, bilmediğini bil, kimsin sen!..
(Y.ed - Kalp Sırrına Erenler Albümü)