Ruh-ı Revan Şiiri - İsmail Uysal

Ben ismiyle müsemma, kursağımda hançer var
Mihr-u mah'tan sır bulup da mihriban olmuşum.
Zahir öldürmez beni, ölüm hiçlik değil yar
Ben ki ana rahminden evvel kurban olmuşum.

Benim kavgam kendimle, kimseyle değil zinhar!
Benden bir şey götürür ne yana esse rüzgar!
Bir haziran akşamı sen de gidince ey yar!
İçimdeki denizi boğmuş tufan olmuşum.

Ben alnımda bülbülün ahını taşıyorum
Aşiyanda demlenip güle sataşıyorum
Vaha görünümünde bir çölde yaşıyorum
Mihmandar idim, heyhat, çoktan mihman olmuşum!

Var içindeki yoku, yoktan varı da tattım
Hardaki rayihayı, gülden harı da tattım
Zemheride de kaldım, ilkbaharı da tattım
Bir kalbe kahi sultan kahi zindan olmuşum.

Dilde pelesenk olmuş doğruluk, kalpte zayi
Ahlaksızı koruyor, hamisi, ağabeyi...
Gariban sarhoş olmuş, zengin içerken meyi
Safi zarar doğmuşum, hepten ziyan olmuşum.

Kandan bihaber toprak, vatan olsa ne olur
Geda, vatan kursa ne, sultan olsa ne olur
Zalim zulmüyle hakka düşman olsa ne olur
Mazlumlar dergahına ruh-ı revan olmuşum.

Üniforma necabet vermez der Ziya Paşa
Kendimi de nimetten saymıyorum ben, haşa!
Lakin tüm emeğimi atmış gibi ataşa
At sandığım eşeğe zerduz palan olmuşum.