Ruh Göçü Şiiri - Elif Turan

Bi katre ışıkla kurtuldum feriştahtan.
Yere serdim zebanileri kaçtım azaptan.
Ay düşerken güneşi kucakladım.
Kimseye söz etmedim kokuşmuş akşamlardan.

Karanlıkta yakalandım, büyücüleri gömerken.
Zehir sardı bedenimi, mahrum kaldım panzehirden.
Karbeyaz sayfalarım kanla doldu.
Gökyüzünü mühürledim, yıldızlar düşerken.

Bir meczup gibi avareyim gölgelerde.
Failim gizleniyormuş, kendi gözlerimde.
Toprağıma kan damlamış kirpiklerimden.
Veda ettim bu bedenin her zerresine.

Yenik insanlarla dolmuş cenazem.
Bayatlamış günahlarım var. Görmek istemem.
Kimsesizler mezarlığındayım.
Sokak başlarında okunmuyor artık esamem.

Kıpkızıl bi kıyamete uyandım sabahtan.
Gözlerim çatladı kara güneşin ayazından.
Yol yaban, gök yaban, yabancı bu beden bana.
Kalkamadım, örttüler üzerime ateşten bir yorgan.