Ruh Çarpması Şiiri - Ferdi Öztürk

Kopsun firtina inceldigi yerden,
Dağıtsın saçlarımı, harlasın ateşimi.
farketmez artik.

Solarken ruhumun bütün renkleri,
Güneşleri özlemem artık.

Perdelerini ört gözlerinin,
Gözlerin gözüme gözükmesin,
O derin okyanuslarda, boğulmak istemiyorum artık.

Sanrılarının sancılarını çekiyorsun ve umut doğurduğunu sanıyorsun.
Sonra vazgeçiyorsun iyi olmaktan, çünkü artık eminsin,
iyilik para etmiyor, çıplak bedenlerin satıldığı pazar tezgahlarında.

Sessizliğim halimden memnunmuşum gibi görülebilir ordan.
Hayır, konuşmaların bir işe yaramadığını anladım.
Zaten özürlü kelimelerin belini kırıp,
daha fazla günaha girmeye gerek yok.

Ben anlatıcam, sen anlamayacaksın,
Ben sana anlamadığına, sen bana anlatamadığıma kızacaksın.
Sonra küsmek için yeni bahanelerimiz olmuş olacak.

Sessizliğini yükseltme yüzüme, yapma artık.
Gözlerimin ırmakları, dudaklarımı boğmakla tehtid ederken.
Ve henüz vazgeçmemişken ben, durdur beni.
Gitmeyi aklıma bu kadar kazımışken.
Geç önüme ve sarıl bana.
Daha fazla dayanır mı sanıyorsun, bu ruh bu darbelere.