Ruh Adam & Ruh Kadın Şiiri - Mahmut Küpeli

Karasal iklimimden sesleniyor bendeniz:
Nerede yankı, hani yağmur hani benziniz?
Çehresinde tüm bulutlar, sanki Karadeniz…
Çorak toprağıma bir damla, var mı izniniz?

Yadırgama beni, sertliğim Anadolu’dan…
Yağmur hep sana, bana yara bere; doludan…
Çoktan şükür kılmışım yokluğa da varından
Sesler duyuyorum ben yaşanmamış yarından.

Karanlıkta sessiz bir gölge, adı; Ruh Adam.
Selenga’dan su içer, yıkılır asırlık dam!
Adanmış bir ülkücü, ruhu Tanrı Dağı’nda…
At biniyor, murad diliyor bozgun bağında.

Hak etse de almamış atasından adını.
Ötüken Ormanı’nda arıyor Ruh Kadın’ı.
Gökçe Kız’ın gözleri; gökte ayın on beşi…
Sürüklüyor peşinde binlerce canlı leşi.

Söyle bana Ruh Kadın; nedir senin dileğin?
Yüreklere od düşmüşken bükülmez bileğin.
Gökçe Kız bu nice bakış? Kirpikle ok atış…
Var, yok arasında ruhunu ruhuma katış…

En uzun gecede ruhum üflenmiş: Secdeye!
Kişioğlu acuna inmiş söyle ne diye?
Doğum, yaşam ve ölüm hepsi de onurludur!
“Acunun İlk Otağı” ezeldendir nurludur.

Ben ki bu çağda O’nun ruhundan bir parçayım.
Albız aldı nefsimi, dizginlerde sırçayım.
Güntülü; azat et beni o “Murad gününde!”
Belki baştan doğar da ağlarım “Ad günümde.”

Zaman ayrılık sancısına en iyi ilaç.
Gelir gider hüsran; bağlama dur, kemençe kaç!
Unut bülbül ağlamayı, yaprak yeşermeyi,
Bir kutlu günde vuslattan visale ermeyi.

Hasretin acısını var mı bir tanımlayan?
Gidenin arkasından bir tas su döktüğün an;
Anlarsın, uzağın da uzağı varmış meğer…
Ayrılık bil ki doğum sancısına eş değer.

Yazılmışsa Levh-i Mahfuz’a; yollar birleşir.
Ayrılık ile belki de yürekler dirleşir…
Sızlasa da yüreğim bir kurt gibi ağrından;
Hadi, artık yol senin, sök at beni bağrından!