Rücû Kamburu Şiiri - Betül Sarıkaya

Yollar, Behçet Bey, yollar
rücûda sırtımdan bıçakladılar
Tanrı’ya
yalnız bir dudak payı bıraktılar
boşluğa
yerçekimini adadılar
ve ben de
büyük bir tecessüsle
ㅤ(üzgünüm)
yerçekimine
yenik düştüm.

Yollar, Behçet Bey
demek “Yollar evlere çıkar”
peki “ev”ler yola çıkar mı
(hiç düşündünüz mü bunu)
insan hiç evsiz kalır mı
ㅤㅤㅤㅤㅤㅤbir geceyarısı
huzurateşiyleyanıptutuşurken
kapısı yüzüne kapanır mı
ㅤㅤㅤ(kapanır,
ㅤㅤㅤㅤㅤㅤbehçet bey)
hemdebirtokmaksesiyle.

Ey Ahali!
duyduk duymadık demeyin!
tokmaklar çalındı
yani
ana-oğul’un kapıları bizlere kapandı
(ferman, padişahımızındı)
Ey Ahali!
güvendiğiniz dağlara kar yağdı!

Yollar, Behçet Bey
“Yollar evlere çıkar”
demek gözünüzle gördünüz
sırtınızda hissetmedinizse
(ne çıkar?)
affınıza soyunmuş
(kamburunuz)
sırtınızda kabuk tutmuş!

şimdi siz, gelmiş
tutuk boynunuzla
yolları anlatıyorsunuz
Tanrı’ya son dudak payımı yudumluyorum
bana yolları yaz diyorsunuz
ben uzun ince bir yoldayım
siz başka giyotin arıyorsunuz

Yollar, Behçet Bey
“Yollar(ı) evlere çıkar(t)”
yalvarıyorum
beni son bir kez
rücûmda yaşat!
(bu intihali
uzun ince ipimin
bileğinden kanat!)