Rozerin Şiiri - Cihat Barış

En güzel birliktelikler gülümserken bize Zamanı mıydı şimdi gitmenin Rozerin,gözyaşısı ömrümün Sen zin Sen leyla Sen... Tanrının bana hediyesi Ya da mucizesi yaşantımın Soyutum,somutum Kavgam,tebessümüm Sevincim,hüznüm Gerçeğim,düşüm... Dicle suretinden mi aldı güzelliğini rozerin Ben seni sevdiğim zaman bu kentte Mezopotamya daha yeni yaşına basıyordu Ez pir ji te hezdikim diyordu anadil Ve sonra... Bütün diller aynı lisandan seni sevdiğimi anlatıyordu Ve susuyordu yağmur Mavi damlıyordu gökyüzünden gözlerine Tükendiğinde dilimin mürekkebi Alfabe sen oluyordun Haramın cazibesi kadar içime doluyordun Çiğnediğim bütün yasa(k) lar,gözlerine bir adım daha yaklaşmak içindi Yanaşıyordum alabildiğine,ama sen yoktun Küfre bulaşmış cümlelerim çoğalıyordu Tanrıya karşı asi olmak istemiyordum Rozerin,asi(l) liğim her halinle Gönlümde oluşan krampları biriktiriyordum avuçlarımda Alnımda,dönüşüne dair yaptığım secde izleri... Seni sevmek,anne sütü gibi helal Evladın baba göğsünde yatması kadar içten... Rozerin,seni sevmekti mesleğim; Dönüp bakınca ardıma başka sanatım yoktu! Cihat BARIŞ