Rozalina Şiiri - Fatih Buhara Benzek

ROZALİNA

Seni bensiz gömecekler sakın korkma, inanma orada yalnız kalacağına
Henüz ölmedin Roza, beni anla!
Bu şiir kadar kalsaydım aklında ve o kadar da baksaydın gözlerimin ta içine
Kalan ömrümü feda etmeye hazırdım sana
Ve her şey düzelirdi belki amma, olmuyor olmazları olduran Rabbini hatırla
Çöllerde kaybolan, dağlarda iz süren efsanelere kulak asma
Evet, ellerimde çiçeklerle kapına gelmedim ama gönlüm sana bahçeydi bilemedin
Bilirsin ne zaman küssem sana, cihanı bana dargın görürüm
Bilemem bu telaşla ne kadar yaşarım, saçımdaki aklara aldırmazken
Sakallarıma bakmıyormuşum, anladım, akıbetim bembeyaz bir adam olmakmış meğer
Biliyor musun her şey küçülüyor artık içimde gözümün gördüğü ne varsa
Baş eğiyor ceylanlar gönlümün berrak sularına
Yanımdakiler anlamıyor, anlayanlar da yanımda değil
İçindeyim dünyanın, içimde değil diyorum sana
Ah Rozalina, beni anla…
Hatırlıyor musun? Diliyle ittiğini, eliyle çekemez insan diyordum
Bunu yaşayarak anlamamız ne kadar acı bir şey
Biz de kınından çıkartmıştık kılıçlarımızı, öyle üşürüyorduk ki birbirimize
Anca düşman düşmana bu kadar yapardı,
Tenlerimizde derin yaralar açtı sanki
Ama ne izleri görünüyor, ne kan akıyor, ne de ölüyorduk
Yaşamaksa eğer yaşıyorduk belki ama
Ah Rozalina dil yarası dil yarası diyorum sana
Beni anla…
Fatih Buhara Benzek