Rotasyon Şiiri - Songül A Yılmaz

Bıkmıştı görevinden bir değişse diyordu
Bir rotasyon çıksa da terfi olsaydı kendi
Çok olmuştu bu ormana başmüdür olduğu
Sevmezdi yangın beklemeyi eskiden beri

Karısı kapıda bekliyordu elinde tığ
Önünde mor kadifeden önlüğü bağlanmış
Başındaki berenin al olması yetmemiş
Tam ortasına dikmiş kuşun kanadından tuğ

Karısı güldü altın dişleri de göründü
Midesine doğru tiz bir bulantı yürüdü.
Ver müjdemi! deyince kem gözlerde seyirdi.
Taa uzaklara çıkmış senin rotasyon dedi

Heybetli adam duydu kızgın kızgın yürüdü.
Bütün planlar alt üst oldu bu rotasyondan
Vücudundan yukarıya karıncalar yürüdü
Dedi “hanım tut beni yutmuşum sanki afyon”

Daha neler gelecek bak başına be adam
Ne işim var benim, sana çıkmış taa Tatvan
Topla pılın pırtını tek başına git madem.
Ah komşular söyleyin garip Hakkım ne yapsın

Ne yaparım diyerek düşündü Hakkı müdür.
Kendisine verilen bu hak bir ödül müdür?
Yoksa sonbaharda ki ömrüne zulüm müdür?
Dedi gayri şoföre “boynum kıldan ince sür.”