Rötarla Gelen Aşk... Şiiri - Engin Oyanel

'Bu şiir senindir meçhul güzelim…
Kimbilir belki bir gün okursun...
Senle bir araya gelemeyiz bilirim,
Varsın biz de ayrı ayrı kollarda gezelim...'

Bir tren garında tanıştık seninle…
Rötarlıydı o gün saatler… Rötarlıydı hayatımız…
Aynı köşede bekledik o kapı eşiğinde…
Uzaktan çığlık ata ata kıvrılan şimendiferi…

Yanına oturmak için izin istedim senden…
Çok naziktin belliydi buyur ettin beni…
Kulağında müzik çalıyordu…
Bazen dalıyordun yere doğru… Usanıyordun…
Ben seni rahatsız etmemek için kımıldamıyordum bile yerimden…
İstemesem de gözlerim düşüyordu o kömür karası saçlarına…
Nereden çıkmıştın sen karşıma?
Ya da daha önce neden çıkmamıştın yollarıma?

Cana yakındın hissediyordum bunu…
Kimbilir hangi cana candı bedenin?
Ben biliyordum kalbimin yasaklı olduğunu ama,
Bilmiyordum yıllarca acılarla dolduğunu…

Aşka acıkmıştım ama bozamazdım orucumu asla,
Başlamıştı yolculuğumuz, oturmuştuk önlü arkalı tesadüf müydü bu…
Aslen Ağrılıydın ve sende benim gibi matematiği sevmeden okuyordun…
Bölümün çok güzeldi ve ideallerin vardı…
Hayırlısıyla diyordun…Hayırlısıyla…

Bir bardak aşk şerbeti sundun bana yolda…
İyilik dolu yüreğini paylaşmıştın benimle,
Sohbetimiz dostçaydı sanki yıllar önce tanışmışız gibi…
Aynı pencereden bakıyorduk halk edilen güzelliklere…
Ben bakamıyordum gözlerine…
Korkuyordum belki kaybolurum diye güzelliğinde…

Bitiyordu yolculuğumuz…
İnecektik biraz sonra yeni bir şehre…
Film bitecekti…
Kaybolacaktım keşkelerin arasında…
Ve hep anacaktım bir seni bu şiirin her bir mısrasında…
Hep arayacaktım belki seni her tren bileti sırasında…
O kapı eşiğinde senin olmayacağını bile bile…