Rötar Şiiri - Bilal Çevik

Kor kanatlarınla toprağı alevlendirip
Kristal ter damlalarıyla
Yokluyorsun tansiyonu.
Bir oda dolusu yalnızlık
Meteor yağdırır
Saçların semaya değince.
Beddualar içini kemirdiğinde
-İksir kaynatıp iç-
Ölüm vaktine kadar.

Nefesim yutuyor denizleri.
Keskin bir asa
Bedenimi yaracak birazdan.
Simsiyah bir kan
Kıvrılınca topraktan
İz sürecek gökyüzü
Ve şafak sökecek
Kan rengiyle.
-Kapat gözlerini-
Kimyan bozulacak.

Gözyaşlarım haleler bırakır şimdi
Dua dolu avuçlarıma.
Cephane dolu yüreğim
Hiroşima ya da konya
Bir kişiye feda edilir mi?
Kendime değil,
Yaşayanlara acırım.

Niçin sırları muhafaza edemem?
Neden herzaman,
Yüzümü kızartıp,
Gözlerimden akıyorlar?
Büngedim kanallarını
Yine bana dönecekler.

Narin gelincik yaprakları
Homurtulu, sinirli rüzgarla
Yolculuk etmeye mahkum.
Gözlerin kepenkleri,
Ağır göz kapaklarıyla
Işığın istikametine
Bir prangadır şimdi.
-Alnımda çizgiye yer kalmadı-
Şafak sayımı
Bitti artık.

Hayatımın kırıntılarını
Yapboza uğraşırken,
Takatin esaretinde
Rabbin nezretindeyim.
-Öl derse ölürüm-
Kün fe yekün.