Ronî Baran Şiirleri - Şair Ronî Baran

büyürken sende
deniz yoktu
akşam kızıllığında...

kurumuş toprakta da olsa
bir umut taşımalı yürek...

nedendir suskunluğun
ya da kaçmak mı isteyişlerindesin
bir mavi gözden uzak
derin bir iç çekişe gidecek kadar cesurmusun
kalsam derim kal
gitsen kalırmısın derim

sarıların içinde
yeşil olabilmeyi becerebilmektir hayat..

keşkeleri yaşayabilen bir zamanın
en saf duygusudur ağlamanız...

gözlerinden baharı yakalarken
güneşi ısıtan gülüşleriniz vardı mutlu eden...

dönmek için
gitmen gereken yolda olmak gibidir
isyanın...

en güzel tarafım
giderken kalmaktır sende...

sana sarılırken unuttum gittiğimi
akıtırken tüm acılarını yüreğime
dur demeyi çok istemiştim kendime..

karanlıklarında uyanırken
boğazını sıkan bir çift göz gibisin...