Rona Şiiri - Burhan Kırıcı

Bizim oralarda çocuklar bilmez
enginliğini denizin /
Bir fistan maviliğinde bulur
rengini gözlerinin
Rona/
Zap tutsaktır Kılegoma,
öper her tan ağardığında kadim taşını/
Bir kırlangıç çığlığı kanatlanır ovaya...
Bir anne hüznü iner vadiye/
Çöker annelerin yüreğine bulut
Derinlerden yükselir kumlar
Yutkunur, yutkunur kan kusar/
Gözyaşını biriktirir ardından
Her suskun ve sönük pencerenin
Rona/
Bizim oralarda,
Heyula sardı hazzın ipek kanatlarını/
Pencerelerden sokuldu kekremsi
eflatun sarmaşık salkımları,
Sardı yaban otları ruhun
en kasvetli bahçelerini/
Eli kınalı kızlar giymiyor pembe
güllü basmadan entari/
Her bebeğin kirpiklerinden süzülür yaş,
yanaklarından dört nala karışır toprağa/
Dudaklarda kayboldu kadife bir gülümseyiş,
sustu sesteki rüya
Rona/
Kehribara düştü kızgın alevde

aydınlığın kararmış soluğu/
Nisan yağmurlarıyla gelmiyor
memleketime dağ serinliği...
Bir nergisin intiharına durdu
Kokmuyor kekik/
Gülün gönlünde habis bir ur bekler...
Bülbülün kırık ezgileri
yüreğimizde açtı sayısız dehlizler
Rona/
Doğudan batıdan,
Kuzeyden güneyden yükseliyor
çocukların yetim çığlıkları/
Ve o çığlıklar ki dile gelir her tepe,
kanyonda yol alır her taşkın...
Zap'ta boğulur kızıl rengi yakarışı güneşin,
Suskunluğunda erir ergin vakti ayın...
Zamansız karanlığa gömülür
çobanyıldızı
Bu yırtık coğrafya kelamsız...
Belengaz...
Sensiz...
Rona
Dudaklar sızım sızım sızlar
Rona
Zümrüdü Ankanın yorgun kanadına
tutunan çocuk diler sonsuz merhamet
Emanetin ha bire kevgire eş...
Bal sirkeye döndü upuzun çağlar boyu
Ne sabır kaldı ne de garip yolcu...

Dilim lal...
Yüreğim melal...
Çığlığında tellalın âlem inhilal...
Rona