Rona Şiiri - Özcan Bülbül

Rona,sen mor edasında cezayir menekşesi,
adın fransada dar bir sokağa yaslanıyor ve seni sıfatlıyorlar ikinci dünya savaşı şarkılarda..
Rona,
Rona sen tanrıya küfürsün pişman olmuş seni yarattığına ve kıskanıyormuş bilhassa kalbini bana attığında..
Rona sen,terket fotoğrafları giyme ayağına yüksek rakımlı kaldırımları..
Sıyır içini pempe iç çamaşırından..
Dudağını devir rona..
Sözcüklerinde muhalif bir adam oldum ben..

Öp beni rona..
Kıyı bir müslüman ülkesinde..
Ezanlar okunurken..
ve dayamışken secdeyi istikametine..
Beni vur Rona,meleklerin sözü geçmez aşka..

'biraz sonra güneş doğacak,ortalığı aydınlatacaksın,
yemin ediyorum, ay dün gece benimle konuştu Rona..
yıldızların öyle 5 ucu filan yokmuş,kandırılıyormuşuz yıllardır..

Rona,beni affet..
bileklerinde başlayıp dudağında biten bir masala kahraman olamadım..
beni uzak doğuda bir limana terket..
beni kurak bir bahçeye ek..
beni terk et Rona..
çünkü..

'seni seviyorum..'

Rona..

Özcan Bülbül