Roman 3/ Babalar ve Oğullar

Ölmek üzere destur getirir bir yabani kuş,
Kırk evlat baba iken, yalnız kalmıştır kaf dağı parsellendiğinde.
Parselleyenler çarmıha germek istemiş simurgtan kalmış bu yabani düşünceleri.
Ve korkuları sorulmuş, anlatmamış,
Şehveti sınanmış, sınayanlar bilge ve dazlak adamlarmış.
Şehvet bizde olup babada olmaması gerekendir demiş.

Gökyüzü gürlemiş, uzaklarda bir yerde gürzünü bileyen bir usta da varmış,
Ateşi harlayan bir oğlu da yanında.
Kayıp nedir diye sormuş dazlaklardan sonra gelen parselciler.
Ellerindeki nasır, oğulu ikraha zorlamış.
Ardına bakmış ve biz kırk evlattık demiş.
Parselciler gitmemiş, ta ki yalnızlık nedir diye soran yetimler gelene kadar.

Oğul kuş, kollarındaki çarmıhı şakırdatarak bir çığlık atmış. "Baba nerdesin?"

Baba, tapınaklarının ardında izlemiş evladının yitirilişini,
Ve dalkavukları yalanların en acısını anlatmış,
Cevapsız dinlerken susmayı da henüz o an öğrenmiş.
Uykusunda bir rüyayla uğramış, ihanetin bir rengine.

"Simurg, dilediğin amanda, ben dert miyim sancı mıyım,
Ruhuma zerk etmişse bir ayrılık,
Yabaniler öldürmeye meylenmişse inkar edilmeyeni,
Putlar yükselmeye başlamışsa medeniyetin yıkılışında,
Bu inkara en çok ben utanacağım. "

30 Nisan 2024 / Nimes