Rol Şiiri - Şener Kördal

Bana kimse öğretmedi güçlü olmayı
Her insan gibi yenik başladım hayata
Zaman geçtikçe eleyebildim bana göre yanlışları
Doğru yolu bulabilmek için elimden geleni yaptım hiçbir zaman dümdüz bir çizgi olamayacaktım benim hayatımda da eğiklikler olacaktı bende yanlış yapacaktım
Ama düz çizginin ne kadar yakınında ilerleyebiliyorsam o kadar doğruydum ben

Kimseyi kandırmakla uğraşmadım

Küçük yalanlar söylemekten çekindim hep büyüktü yalanlarım büyük kırıcı yok edici ama bir anlık geçici
Yalanımı doğru olduğuna inandırabildiysem zaten başarmışımdır inandıramadıysam ben artık yokumdur yokluk unutmanın en büyük yardımcısıdır

Büyük yalan söylerim derim büyük yalanımda yoktur

Beni ben gibi sevemeyecekseniz zaten yalanlarla kurulmuş beni hiç sevemezsiniz o yüzden bir ömür boyu bana yalan söylemek zorunda kalmayın bende yalandan sizi sevemeyebilirim

Hayatta kendime bir rol seçtim başkalarını mutlu edebiliyorsam o zaman mutluyumdur diye düşünüp dürüst oldum doğru oldum ve yardım ettim çıldırasıya paraladım kendimi bazen üzdüm kendi beynimin almadıklarını zorla beyinlerine sokmaya çalıştım

Elime geçen bir şey yoktu belki arkadaşlarım oluyordu beklide denizdeki yılandım aldırmıyordum hakkımdaki düşüncelere amacıma ulaşabildiysem asık suratlarda tebessüm açtırabildiysem yetiyordu bana

Sahnedeydim rolümü başarıyla oynamıştım

Kendime yenik olduğum zamanlarda oldu kendime aciz kaldığım hep kendime bir ben aradım
Ama dinlemeye o kadar çok alışmıştım ki anlatamıyordum
Böyle dönemlerde birikiyordu sıkıntım kimseye yardım edemez hale geliyordum yardım edememek beni daha çok sıkıyordu

Dilim alışmıştı soranlara iyiyim demeye pişmanlığım vardı hep keşke anlatsam diye
Rolümde güçlü olmak vardı çelişkiye düşüyordum kendimle benim yıkılmış halimi görseler bir daha bana güvenemezler gibi geliyordu ve onları bir daha güldürememek düşüncesi beni daha çok yıkıyordu

Bu yüzden sessizliğim sonsuz

Sessizliğin verdiği yük beni kötü yapıyordu
Aslında hep bendim hani, hani vardı ya sen olmasan ne yapardım dediğiniz ben oydum hep
Sizi bir kez dinlemedim diye bir kez gülemedim diye farkında olmadan üzüyordunuz beni üzülmenizi hiç istemeyen beni
Kırılıyordum artık sahneyi başkalarına bırakmanın zamanı geldi diye düşünüyordum
İçimde bir ses beni hep engelliyordu aslında kendime yakıştıramıyordum kaçıp gitmeyi değişmeyi

Yine ben adımımı atıyordum size siz hiç bir şeyin farkında değildiniz

Keşke dediğim zamanlar oldu keşke hiç başlamasaydım
Beni yanlış anlamanızdansa beni sevmemenizi tercih ediyordum
Ben insanları seviyorum
Siz beni sevmeseniz de olur alışırım
Beni yanlış anlamayın ne olur
Beni günümle değil
Ömrümle yargılayın