Robotlaşmışız Şiiri - Deniz Devecioğlu

Robotlaşmışız patronun emirinde
Sesimiz çıkmıyor yeri geldiğinde
Boynumuz bükük gözümüz yerde
Kendimize olan sevgimiz saygımız nerde.

Gün tükeniyor nasırlı ellerimizde
Sen bile unutuluyorsun gözümüzde.
Ufkumuz daralıyor hep iş düşününce
Kendimize ayıracağımız su ve ekmek nerde

Her geçen saniye emeğimiz çalınıyor.
Sırtımıza yükleniyor bir o kadarı da
Hangi işçi bir patronun umurunda.
Yalandan dolandan gülücükler saçıyor bize.

Taze bir ekmek bekliyor içimde ki çocuk
Sıcak bir çorba yanında bir dilim ekmek
Hayat senden çok şey mi istiyorum?
Ekmek derdine mi düşüyoruz yoksa patronun işine mi?