Roboski II Şiiri - İzzettin Coşkun

Dağların ardına yürüdüler
Ardın sıra ürkerek
Parmak uçlarında aştılar vadileri
Misafirperver bir gökyüzüne
Yürüdüler
Ve sırtladılar delikanlı hatıraları

Ellerini sıvamış bir soğukluk
Öyle can alırki yollar
Öyle buz tutmuşki esmer tenleri
Katılarak bir keklik kervanına
Sadece kaçak yürüdüler
Hiç bırakmayacak gibi
gökyüzünü
Hiç dönmeyecek gibi yardılar
Yarım kalmış sevdaları da taşıyarak
Yarım yarım yürüdüler

Patika vadilerden
Ve ürke ürke geçtiler
Tel örgülere kuşanmış bir iç devlete
Uzadıkça uzayan kar yağışlı geceye
Samanyolu gözlerini aradılar karanlık boyunca
Uzadıkça hasretle tükenen tenlerini aradılar
Hasretle bütünleşen geceye
Yürüdüler yürüdüler...

Bir dönüşü olmayan
Bir sonu olmayan
Bir bir kuşanmış ölüm sessizliği
Öyle bir sessizlik ki
Ölüm gibi yürüdüler
Yarım kalmış hikayeleri de aldılar
Yarım kalmış hesaplarıyla
Yürüdüler...

Kaskatı kesilmiş yüzleriyle
Sınırlar çizilmiş şehirleri geçtiler
Kaç kayıpla sonlandı
Kaç eksikle böldüler karanlığı
Bıçak sırtında bir yaşamın
Kemiği de geçmiş halleriyle yürüdüler
Nice canları taşıyarak
Nice eksik yanlarıyla öldüler
Öle yorgun
öle bitkin düşerek yürüdüler
Öldüler öldüler öldüler....