Robensonu Sevmiyorum

Sevmiyorum Robenson, ne adanı ne seni
Ne hayvanlarını, ne yalnızlığını ne de tekneni
Tutkumdu bir zamanlar, senin gibi olmak
Issız sessiz bir yerde gönlümce huzur bulmak
İnsanlardan yana çok kereler, sabrım biterdi
İnan bana senin adan, hep burnumda tüterdi
Ne seven isterdim ne soran, ne bana karşı koyan
Bir ülke düşlerdim hep, hiç insanı olmayan
Pırıl pırıldı geceleri, bir başkaydı gündüzleri
Benimkilerden başka, yoktu insan izleri
Ve bu ülkede ben, hayalimde yaşardım
Kuşlarla şarkı söyler, hayvanlarla koşardım
Düşlerim gerçek oldu, güya kader güldü bana
İnan şimdi Robenson, çok acıyorum sana
Yalnızlığın zulmünü hiç durmadan çektikçe
Küçülüyor gözümde herşey, her gelen gün geçtikçe
Susma artık ne olursun, birşeyler söyle
Yalnızlığın sırrı nedir, geçer gider mi böyle?
Ne yaşamın amacı, ne gönlümün neşesi var
Hey Robenson.. Yalnızlığın, sevilecek nesi var? ...