Rize 2 Şiiri - Hasan Okursoy

On dördünde ayrıldım
çocukluğumun kuytularından
uzak yerlerde kaldım
ne zaman bir kağıt bükülse
eski günler ardında hala acır içim

Hasretlik
gelen mektuplarda
içimi kuruturdu
bir de denizin dalgaları
beni bir başka boğardı

Sahil yolunda
mandalina kokusu sinerdi yenime
denizin yosun kokusu
dolardı içime
şimdi akşamları
arkadaşlarımdan biri gelse
neler vermem sohbetine
sorarım kendi kendime
hepsi unutulup gitti mi?
onlar nerede?

Ah! Ne güzel kar yağardı Rize’ye
usulca uykulu
o güzelliği başkasına vermezdim
kar uyurdu kimse bilmezdi

Okulun
yüz yirmi bir merdiveninden inince
sağda kaz dallar cami vardı
sonra Türk Ticaret Bankası
dönünce gülerdi iskele
hamsi kokusu sarardı
uzaklara seslenirdim sessizce

Rize
seni çok sevdim
çayın ile denizin ile yağmurunla
okulun sıcaklığını
kimseye vermedim
sakladım yıllarca

Kız Enstitüsü bahçesinin köşesinde
bir ufkun vardı
orada hiçbir mevsim eskimezdi
tütse de gurbet içimde
ellerimi tutardı
unuturdum
dumanım dağılırdı
durulurdu içim

Ah! Rize
uzak ve tuzlu
denizin
yıllarca içimde kudurdu
seni hatırladım
her çay içiminde
unutmadım
gözlerim buğulu

II
Her çay içiminde
Rize’yi bir başka sevdim
kar bir başka yağardı
gelen mektuplar
bir başka kokardı

Sınıfın buğulanmış camında
gözlerim dalıp bakardı
bahçede okulda
on beş yaşın
verilen bilgileri
bir kucaklayışı vardı

Bir gün ayrıldım
on sekiz yaşımın
dolmasına daha üç ay vardı
korkmazdım
cehaleti yenmek için
teçhizatım tamdı

Yağmurunda düşlerim
saçak altlarında telaşım
yıllarca andım durdum
ben seni hiç unutmadım
sende kalsın ayak izlerim
ufkunda yitip gitmesin bakışım
denizinde unutulmasın
yarım kalsa da sevdam ve mırıldanışı