Rita... Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

Seninle büyümüştük bu sokakta
Belki de beraberce yürümüştük
O kadar çok yaşıtımız varken
Sanki birbirimize büzüşmüştük

Aşkı öğrendik biz, el ele verdik
Yel olup birbirimize eserdik
Yaşımızdan büyüttük sevgimizi
Biz sevda denizinde bir gemiydik

Yaş yirmi sekize dayandığında
Korktuğumuz çıkmıştı karşımıza
Sen, zengin bir pezevengin oğluna
Bense, düşmüştüm ıssız sokaklara

Hastasından kanseri saklar gibi
Sakladın benden nişanını Rita
Yırtmak istemedin mi mazimizi
O gün gelene kadar son noktaya

Hani beni yıkan o salı günü
Sensiz uyandığım, sessiz sokakta
Senin gidişinin kahırlı günü
Dünyalar yıkılmıştı ya başıma.

Ne o kapınızda oturuyordun
Ne de ben geçerken göz kırpıyordun
Yoktun bu sokakta, sen gidiyordun
O gün, o gence gelin oluyordun

Yıllar geçti bak, ben de damat oldum
Kızım oldu, adını sevda koydum
Sanki sendin, onunla avundum
Sevda'yı ve seni soludum durdum

Bilmiyorum, hala burjuva gencin
Cüzdanındaki o karısı mısın
Yoksa benim kalbimin içindeki
Dünlerim, o güzelim Rita' mısın

Yıllar öyle durmuyor ki yerinde
Yaş habire geçiyor be güzelim
Mazilerimiz geldikçe gözüme
İçim eriyor be sevda esintim

O lümpen burjuva delikanlıya
Gitmeli miydin beni bırakıp da
Beni topraksız susuz saksılara
Tek başına dikmeli miydin Rita

Hançeri kalbime soktun da gittin
Maziyi cebine koyup da gittin