Nihal'ime Seyrim (gezmem hareket etmem) ...

Nihal’imin Mavi Sülükü (Yola Girmesi)

Kapı çalındı ansızın, bir temmuz ikindisinde,
Mutluluk, Nihal’imsin sen, mavi bir kelebek misali zuhur eden.
Bir plak nağmesiydi hediyem, ruhunun semasına uzanan,
“Huzur bulalım hep birlikte” niyazın, oldu serenadım.

Salı günü, saat on beşi elli yedi geçe,
Düştü yüreğimden: “Ömrün uzun, varol, layıksın güzele.”
Nihal’im, “İyi uykular” dedi, gece yarısı karanlığına,
“Tüm güzellikler sizinle olsun” diye mühürledi duamı.

Bir bakıştın sen, bir bakmayaydı her şey;
Sonra çekildi perde, bitti oynayan busey.
Takip bitti, Erdoğan atıldı arkadaşlıktan,
Temmuz’un yirmi yedisi, bir sonbahar esti yaz ortasında.

Şimdi Nihal’imi anlarım, plak döner sessizce tende,
Her bir çizik, bir anı, bir vedanın izi beyaz elde.
O mavi kelebek, uçar şimdi metafizik bahçelerde,
Nihal’im, sen bir sırsın, seyri sülük oldu yüreğimde.

Alegoridir adın, bir meseldir aşkın Nihal’im,
Metafor oldu plak, son şarkıydı, sustu en sonunda.
Mistik bir yoldayım şimdi, seni aramakla mükelleftim,
Nihal’im, sen çekilensin, ben kaldım sülük ettikçe kendimi.

Gözümde bir hâl oldun, Nihal’im,
Gönlümde bir sır oldun, Nihal’im.
Uyanırım her sabah, “tüm güzellikler” diye hatırımda,
Sen gittin, ama seyrin bitmedi, sülûk eder ruhum hâlâ.