Rintçe Şiiri - Muharrem Abut

Sonra kabullenmek gerekir,
Kabullenilmesi gereken ama
Kabullenilemez sandığını,
Kabullenirsin;
Bende kabullendim.
İnan artık hayallerimde bile olmayacaksın.
Çünkü sen
Lekeli bir gömleksin
Üzerime yanlışlıkla giydiğim,
Ütüsüz bir pantolonsun
Üzerimde asla şık durmayacak,
İnan bana ve anla ki artık benim için,
Sıcak bir yaz günü bir kez giyip,
Sonra attığım kirli çoraplarım gibisin.
Sen benim hiçbir şeyimsin.
Ne geçmişimiz var,
Tebessümle anımsanacak,
Ne de geleceğimiz,
Geleceğine hayaller kurulacak.
Hani demiştim ya sana,
“Son bir sözüm olacak”
Söylediğimde insan olan anlayacak.
Öldürdün, öldüğümü,
Delirttin, delirdiğimi,
Yaşadım, yaşadığımı umursamadın.
Hep ben, yalnızca ben dedin ya,
İşte bu yüzden son söz de diyorum ki;
Ölümü umursamayanın; ölüsünü,
Deliliğimi umursamayanın; delisini,
Dirimi umursamayanın; dirisini,
Varlığımı umursamayanın bizzat kendisini,
Gelmişini, geçmişini ve hatta geleceğini…
Bitti…
Saz,
Söz,
Ağlayan göz,
Kapanılan diz,
Uğrunda ölünen kız
Ve o kızı delice seven bir adam yok!
Şimdi yoklardan kendine bir kadeh doldur,
İç doya doya ayrıldığımıza,
Kabullen bitti aşk sandığımız o kâbus.
“Valla bitti, billa bitti,
Sana olan sevdam bitti.
Cuma günü değil ama
Cumartesi günü bitti…”