Rindlerin Öyküsü Şiiri - Erdağ Abakay

Bana bakıp bakıp acıma,
Yanılıyorsun.
Artık o senin bildiğin ben değilim.
Islanıyorsam tek başına bulvarlarda,
Bu benim kendi itliğim,
Kendi itliğim.

Zaten istem de sevmezdin beni.
Senden sonra anlamını yitirdi gözlerim,
Gelse de dünya güzeli yanıma;
Eğilip kulağıma,
“Aşk”dese,
“Hoşt” derim..

“Beni seviyorsun” diyeceksin.
Olabilir güzelim,
Baklavayı da severim
Ama vitrinlere bakıp
Salyalarımı yerim.

Dün gece ne oldu biliyor musun?
Hani palmiyeler vardı;
Yeminler etmiştik diplerinde
Sadakatimiz üstüne.
İnsanlık hali bu ya
Sıkışıp, işedim bir güzel diplerine..

Fotoğraflarının da hesabı görüldü o gece
Şarabıma kül katacaktım,
Sigaram yoktu.
Birden aklıma geldi
Güzelce yakıverdim,
Yanarken bile gülüyordu gözlerin.

Bizim Tekçi Rıfat'a verdim mektuplarını.
Takas yollu dört tek şarabını içtim.
Benim bir karım vardı, sen bilmezsin
Adı, Topal Zeyno
Aynı akşam onunla dalgamı geçtim.

Sana beddua ettiğimi de nerden çıkardın?
Benim duam tutmaz ki
Bedduam da tutsun.

Hem sana yüzük alacak param mı vardı
Tabii başkasını sevecektin.

Görüyorsun ya;
Aşk, meşk
Hepsi boş işte.
Şimdi sen kocana dön,
Sımsıkı sarıl
Aklın ermez böyle işlere.
Sonra da bana bakıp bakıp acıma,
Yanılıyorsun.
Artık senin bildiğin o ben değilim.
Islanıyorsam tek başına bulvarlarda,
Bu benim kendi itliğim..
Kendi itliğim..

(Yazarı Bilinmiyor)