Rıhtımdaki Sessizlik Şiiri - Hulki Can

Kar yağıyor kar
Garip garip
Tuhaf tuhaf
Kar yağıyor işte.
Her zaman bildiğimiz kar.

Ama rıhtımdaki sessizlik büyüyor
Ufuk sisli
İskele boş
Sular çıplamıyor
Martılar uçmuyor
Ne gelen bir gemi
Ne de kalkan bir gemi.
Kimse onu görmüyor
İçindeki bulantı büyüyor.
Bir kadın sabırla onu dinliyor
Biri konuşuyor.
Hep konuşuyor
O hep dinliyor
Ve biliyor ki bir gün veya bilmiyor ki bir gün
Gelecek bu konuştuğu adam
Bulantı sona erecek öylesine karlı bir günde
Ve her şey eskisi gibi öylesine gülünç elleri
Eskisinden daha eski olacak gülünç kulakları
Gün bitecek gülünç suratı
Gece gelecek gülünç sözleriyle
Hiçbir şey olmayacak patdadanak çekip gidecek
veya kendisi de
bir anı
kırk beş dakikalık
ikisi de yapayalnız
Ah bir gülebilsek
Ah bir gülebilsek doyasıya
Karnı tıka bas doymuşçasına bir gülebilsek...
Biraz sevişseydik ya. Biraz. Çok az. Yine de biraz güldük. Biraz gelseydi. Otursaydı. Ona baksaydı. Sonra gitseydi. Yaşamlar da filmler gibi olsaydı ya... Dün fısıltı vardı. Dün es es. Duraksama. Sus. Yeni baştan. Ağır tempo. Tempo di minuetto. Duraksama. Sakinleş. Mantıklı. Ses ses. Bir adım daha. Biraz çaba. Ses girsin. Ağzını aç. Saçlarımı sev. Etini ver. Sar beni. Biz. Biz. İşte oldu.