Rıhtımda Öpüşme Şiiri - Efecan Kıymaz

Karmaşık hayatlarımızın
Bir trajedik günbatımında
Karar verdik dikilmeye
Ufku seyreden boş bir kruvaziyer limanında
Güneşin boğulmaya son dakikalarında
Ayaklarımız birbirine dolaşık
Ve nefeslerimiz birbirine karışık
Haliyle ruhlarımız da...
Düşündüm ki yüzüne bakarken
Yoksa Güneş mi gözlerin?
İnsanı en ufak karartıdan bile kurtaran
O kutsal günışıklarından ne farkı var?
Yoksa deniz mi saçların?
Ne farkı var içine dalınca insanı ortadan kaybeden dalgalarından?
Bu sırada Güneş batmış bile
Ama ben korkmuyorum
Çünkü sen iyi olan her şeysin
Ne karanlık ne yalnızlık ne mutsuzluk var
Sarılırım, kalbinin sesiyle tıkarım kulaklarımı
Ne umutsuzluğun ne bahtsızlığın ne riyanın sesi içime dolar
Ve Güneş tam burada yeniden üstümüze doğar
Yüzünün esrarında kaybolunca saatler geçmiş
Hissediyorum daha önce bu gizemi kimse çözmemiş
Hissediyorum seninle ömür de böyle geçer