Rıdvan Keskin Şiirleri - Şair Rıdvan Keskin

Bir ışık parlıyor ve sen yok oluyorsun son masaldan sonra. Gece yarısını aydınlatan lambanın altından geçerken, gölgem beni kovalıyor, çok korkuyorum sen yokken.

-Sabahında erken kalmak zorunda olduğum gecelerde uyuyamam hep! -

En son saat 03:00’te nefesini duyuyorum yan odadan. Gözkapaklarım kulaklarımı ele geçiriyor, dalıyorum. Akrep yediyi ve yelkovan buçuğu gösterince, evin kalabalık uğultusuyla uyanıyorum.
Annem ortalıklarda görünmüyor ve yan odada senin nefesini duyamıyorum artık gürültüden.

doksanların başından merhaba,
bu gece doluyum boğazıma kadar.
ayrıca,
istanbul, bir boğazı olmayınca kötü,
bir de ben seni sevmezsem kusar bu şehir.
avucumun içine kurulan termik santraller.

Rutin olarak kırışık giydiğim gömleğim ve hiç kırışmayan yatağın sol tarafı... Düzenli bir hayatım yok artık anlayacağın, her şey olması gerektiğinin tam tersine işliyor. Yatağımın sol tarafı derli toplu anlayacağın, lakin benim sol yanım için aynı şeyleri söylemek doğru olmayacak. Senden sonra ters tarafımdan hiç kalkmadım, ''tersinden mi kalktın be adam'' sorusuna, ''hayır kalkmadım'' demekle yetiniyorum sakince. Oysa kapıcı yanlış gazeteyi getirdi diye kavga edebilirdim apartmanı ayağa kaldırırcasına, ya da düzenli olarak park ettiğim yere çöp atmasından dolayı tartışırdım işe yaramayan üst kat komşularımızla. Komşularımız diyorum çünkü sen varsın hala. Komşularımız diyorum, çünkü bu evin sahibi sensin, lakin ben yaşıyorum tek başıma. Artık sabah kalktığımda gramafona bir plak koymak değil ilk işim, geç kalıyorum zaten kaldıracak bir sen yok diye. Kısaca, hayatımda keyfe yer kalmadı anlayacağın. Saçma sebeplerden hasta olmaya başladım, evi bok götürüyor ki buna ben de dahilim. Yanaklarımın ''o nerde'' sorusunu duyduktan sonra ve hasta olmam yüzünden kızarması sıkıcı bir durum olmaya başladı, oysa bir kırmızı ruj değiştirebilirdi her şeyi. Yani diyeceğim şu sevgilim, bir ara kendine gel, ben zaten sendeyim, karşılaşırız illaki.

Seni bu gün dahi seviyor olmam,
kuralların değişeceği anlamına gelmiyor.
Sen yine başkasını seveceksin,
yine bir başkasını öpeceksin vesaire...
Dünya'nın her yerinde kaçınılmazdır bu
ve aşkın ırkı yoktur.

Sene 2005 olması lazım hesaplarıma göre. Mevsim son bahar yahut kış.. Soğuktu hava, bir yaz serinliği değildi iliklerimize kadar işlemişti soğuk. Günlerden Cumartesiydi bunu çok iyi hatırlarım… Hatırlamama sebep; O soğuk içinde çalışan, mahallemizin muhallebicisi Mustafa Abi’dir.. Kendisi emekli memur, bir hasta kızı var Zeynep. Onun ilaçlarını getirebilmek için yurt dışından Cumartesi muhallebi satardı, haftaiçi bekçilik yapardı.. Bir Pazarı vardı dinleneceği, onu da kahvelerde geçirirdi.. Çünkü evde dırdır beklerdi onu.. Dır Dır Neclaaa… Mustafa Abi’nin karısı, bütün emekliyi o yerdi, gerisini de ilaçlar zaten.

Cumartesi… 25 Kuruşun mutlu edebildiği Cumartesi.. Daha ne isterdi ki bir çocuk? Okul yok ve Mustafa Abi geliyor!
Mustafa Abi geliyor,
Ve O geliyor…
Arabayı çeker Mustafa Abi bizim sokağın başına, alt mahalleden çocuklar gelir, aralarında o vardır… O! Meral… Mustafa Abi severdi beni, aynı zamanda sırdaşım olurdu.. Param olmadığını da bilir. Kendim için vardır elbet, ama muhallebiyi kendime almışlığım yoktur..