Nedense bir anda aklıma gelen ve yazmadığım için daha sonra hatırlayamadığım dizelerin, yazdıklarımdan çok daha iyi olduklarını düşündüm her zaman. Ve bu pişmanlık benzeri ruh hali canımı çok sıktı. Ne olduklarını bile hatırlamıyorum, ne anlattıklarını bile bilmiyorum ama iyi olduklarından emin olabiliyorum ve yaslarını tutabiliyorum. Üstelik bu davranışın iyi veya kötü olduğuna dair hiçbir karara da varamıyorum.
Bir ara baktım böyle olmuyor, ışığı söndürmüş ve geceyi kapatmışken bile yatakta aklıma aniden geliveren dizeleri hiç üşenmeden yataktan fırlayıp deli gibi yazmaya koyuldum artık. Ama birkaç dize sonra devamı gelmiyordu onların da. Tıkanıyordum ve bezginlikle yatağıma dönüyordum. Çok rezil bir duyguydu. Artık gelenleri umursamayıp uyumaya çalışıyordum.
Belki de hiç olmamaları gerekiyordu ve ben bunu anlayamıyordum.
Hiç mi kurdum yokmuş benim sizinkiler gibi
Beni halayınıza dahil edebilecek bir sebebim bile yokmuş, kahretsin
-Ama kurtlarınız ne kadar sevimliymiş hanımefendi
Onları neden döktünüz-
Ben neden cömert değilim ki sizler kadar
Siz ne kadar da çok eğleniyorsunuz böyle güle oynaya
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!