Rezerve Şiiri - Sedat İnci

REZERVE
Taksim de, İstiklal’de bırakıyorum ruhumu,
İlerleyerek kayboluyor kalabalığın arasında,
Metroda ki insan yüzlerinde arıyorum umudumu,
Bilerek olmadığını o kalabalıkta.
Gözlerimin altına çukurlar iniyor,
Mor ve itici,
Kanım dolaşamıyor damarlarımda,
Nefesim titriyor, ayaklarım halsiz,
Anlıyorum yok ruhum bu kalabalıkta!
İnsanlar gülümsemekte, sevilmekte,
Yıllanmış şarap tadında umutlarım tükenmekte,
Şizofreni gibi sevgim çıkıyor,
Teşhisimi, bilmem hangi sokakta,
Kurtuluşun ortasında, uğur apartmanındaki;
Anlatılmazım, vermekte!
Dönüş alıyorum ayrılığa,
Çift kişilik koltukta tek kişilik boş yer;
Ruhum için rezerve!
Denizin serin havasını alıyorum bir nefes,
Bir nefes de ruhumdan aynı atmosferde,
İstila edilmiş topraklarda yaşıyor herkes,
Kimisi ayrılık için çok uzun seferde!
Kimse fark etmiyor ruhum boş gözüken koltuğu istila ettiğini,
İlerlerken karanlık gecede ayrılık yollarına.
Kondurtuyorum gülücükleri, masum dudaklarına,
Sana yakışıyor tebessüm, sakın hiç çıkarma!
Muavin tek kişilik servis yapıyor,
Benimse kalbim, seni fark edecek diye çarpıyor.
Kaçak yolcusu gibi oturttum seni yanıma.
Saniyeler dahi aramızda mesafeler açarken yakınlaşmak için,
Sensiz de anlam bulmak için,
İçerimde ki tahta sultan yapmak için,
Herkes varken de seninle olmak için,
Oturdun o boş koltuğa!
Ahşap tahtalara bastık seninle,
Gıcırdadılar, isyankardılar,
Seni birbirlerinden de kıskandılar,
Bunun için bana düşmandılar!
Parçalanmış camlar vardı görüntünde,
Bulanıktı, her sana dokunmak istediğimde.
Güvercinler kalbime çalı yapıyorlar, yuvaları yokmuş,
Onlarda izinsiz istila ettiler kalbimi.
Derin okyanuslarda bir kız çocuğu boğulmuş,
Çığlıklarında bir aşk bir de nefret bulunmuş!
Annesiz değil, mor yüzünde ki gülümsemesi,
Sahipsiz değil sevgiliye ulaşmak istemesi!
Saliselerde saatlik senaryolarla,
Buluşup tekrar kaybolmalarla,
Yüksek basınçtaki gibi patlamalarla,
Dolaştım ruhumla!
11.05.2005- 20.34