Mecnunlar Şiiri - Yusufhan Baycan

Mecnunlar gül elinde âşıkane dolaşır
Kokusundan bir dem de yüreğine bulaşır
Gam deryasını geçer muradına ulaşır
Mecnun deme gül deme el deme
Her biri kâsesinde o yangına şu taşır

O yangın ki kalplere aşk demini verendir
İçi boş kederlere bir mânâ gösterendir
Çoraklaşmış yerlere merhameti serendir
Yangın deme kalp deme aşk deme
Her biri bir aşığı dert dağına sürendir

Derdimiz gönlümüzde o yâr nerden bilecek
İçimize ağlarız eller nasıl silecek
Kim demişse doğrudur en son ecel gülecek
Dert deme gönül deme yâr deme
Her biri elbet bir gün kabrimize gelecek

Kabrimiz şu dünyada tek bahçemiz olacak
Bir vakit her bahçenin çiçekleri solacak
Bütün emekler boşa yalnız sevgi kalacak
Kabir deme dünya deme son deme
Her biri bahtımıza yazılmış bir alacak

Bahtımızın yazısı can sevgimizi aşar
Avcumuza bir acı reyhan kokusu düşer
Kader ki, yıllarımız bizden uzakta yaşar
Baht deme yazı deme can deme
Her biri bir telaşta, hepsi haline şaşar…