Reyhan Şiiri - Zeynep Beşen

Bulutlara karştım biraz
En sevdigim mevsim gibi döşenince sen
Ne edeyim ne yapayim bilemedim yine
Icimde ki bu yeni sevmelerin sevinci
Hokkabaz bir iki adimin
Ikliminde
Çicekleniyor aklim yine
Sorma şimdi,sadece yaşa!
En nihayetinde
Veda burcunda toparlaniriz yine
Muhtemelen yeni bir zamana.
Endişe etmeden tekbir sesleriyle
Murad aliyor
Incitilmiş
Şenliklerimiz.
Ol demiyorum artik,
La sesimden geçtim,
Mimberde aglayan namelerini
Avuç içlerinden içerkene usul usul
Nasil oldu bilmiyorum
Gözlerime aktin
El değmemiş duyguları
Lâl olmuş sözler yurdunda
Idam edince sen..
Yaşa dedik çok yaşa bizden çok yaşa
Onca çabaya
Ram oldu dualar
Aklımın ensesine
Kılıç vurunca sen
Leylabi kuşlarimi saldim
Iragımda yuregime kök salan gülüşüne
Marifet senin ki de
Aşķ şiresini
Toprak tadına bulamam.
Ol dendi okuyamadin,
Perişan olma şimdi daha erken...
Ayrik alkışlar,
Rengarek tutuşlar,
Lanse edilmiş sevinç içerisinde,
Isıtıyor içimin dağlarını.
Yolumu kaybetmedim ama
Orta yerde de degilim
Rıza bahçelerini talan edenince sen
Uzgun kuşlarini
Merhametinle çağırdın
Gamzedesin, yüzün güzel dudakların ince
Ölüm içersin sesimden haberin dağılmış
Zifir gibi gözlerin beytullahı taşırsın..
Ümmiyim karşında,
Maneviyatım taşlansın.
Dem dedikleri anı,
Ellerinden içtim.
Nadan değilim,
Kör degilim,
Eyle beni!
Duy beni!
En gerçek zahirde
Reyhan olup <
Incitirsin...