Reyhan Şiiri - Ramazan Tekdemir

İnan ki Reyhan
O sabah huzursuz kalktım
Çıkamadım yataktan
Adım atsam kıyamet kopacaktı sanki
Koptu kıyamet.

Ağıtlar yakıldı, kalpler dağlandı
Gökkubbe yarıldı,denizler kudurdu
Sustu tüm dünya
Sustu arz alem
Haykırdı anam o an
Reyhan , Reyhan , Reyhannn.

Reyhan'ın bir keçisi vardı
Nehrin kenarındaki otlara vurgun
Reyhan da keçisine vurgun
Dönerlerdi eve argın yorgun
Bir gün yine keçi koştu,Reyhan koştu
Bilmezdi ki o son taşın altı boştu.

Gürül gürül akan nehir
Kattı keçiyi önüne
Keçiyle doyar mı koca nehir
Kattı Reyhan'ı keçinin peşine
Yakaladı keçisini Reyhan
Bir batıp bir çıktılar hayata
Bir nefes bir su yuttular
İkisi de çırpındı durdu
Azgın nehir bir sağa bir sola savurdu
Bir el aradı hayata tutunmak için Reyhan
Bir el tüm karanlığı yırtacak
Bir el onu hayallerine kavuşturacak
Uzatamadım elimi Köy kokulu Reyhan
Abindir bu ağıtı sana yakan.

Mor dağların gülü Reyhan
Ocağımız söndü,gel artık keçinle
Reyhan kimse konuşmaz oldu
Anam nehrin başında yatar oldu
Abin sana kurban, Reyhan.

Çöl değil ki bu Reyhan
Girip karış karış arayayım
Bilsem yüzme
Her gün en derine dalayım
Durmadan seni arayayım
Korkma oralarda olur mu
Her gün nehrin başındayız
Abin sana kurban, Reyhan.

Acep hangi denizin kucağında yatar
Bak Reyhan güneş sana doğru batar
Tut , tut ne olur Reyhan
Tutunda çık yeryüzüne
Ne olur bir kez daha bakayım yüzüne
Can Reyhan, Can Reyhan
Abin sana kurban, Reyhan.

Bilsen anam keçilerden korkar oldu
Babam su içmez oldu
Tüm köylü perişan oldu
Abin sana kurban , Reyhan.

Sana mı kalmış bu yük Reyhan'ım
Bilmezdin ki sen gezip tozmak
Her gün tek bildiğin
Hayvan otlatmak
Süt sağmak
En ufağımız Mehmet'i sırtında taşımak
Sofra kurup, döşek kaldırmak
Oysa hayalindi Reyhan
Üniversitelerde okumak
Abin sana kurban , Reyhan.

Korkma Reyhan
Bak burdayım
Ayı açık bıraktım
Karanlıkta kalma diye.
Can, can Reyhan
Abin sana kurban,
Reyhaaan...