Revna Şiiri - Mustafa Ayten

Öyle acıyarak bakma bana gökyüzünden Revna
Beni yalnızlık sarayına hapseden sensin
Gözlerinle aydınlattığın günümü
Geceye çeviren sensin
Damarlarımda sevdan akarken
Yüreğimde sensizliğin ateşi yanıyor
Bi-tab düştü toprağım gayrı
Sen gibi kokmuyor

Sen yoksun ya Revna
Dönmüyor dünya, uçmuyor kuşlar
Mermi gibi delip geçiyor yağmur taneleri
sararmış sonbahar yapraklarını
Ağlayan bulutlar değil Güneş
Sen yokken aydınlanmıyor gökyüzüm

Yüreğimde binbir türlü resmin vardı eskiden
Damla damla düştü gözlerimden
Kaybettim ben Revna
Gözyaşlarımı sensizliğin ortasında kaybettim
Yenildim ben Revna
Ararken gözyaşlarımı geçen zamanın içinde
Yıllara yenildim ben

Terketti kokun yüreğimi Revna
Bahçe bahçe aradım kokunu
Hiçbir çiçekte bulamadım
Kayboldum ben Revna
Ararken saçlarındaki gül kokusunu
Bir nefeslik dünyada kayboldum

Varlığım ile yokluğun arasında tükendim
Yüreğimde ateş tükenmez oldu
Başını yasla göğsüme Revna
Gül kokun insin ciğerlerime
Gözlerinin yeşilinden fidanlar ek yüreğime
Sönsün bu sensizlik ateşi
Bitsin bu kabus
Sen bir damlayla güneşi söndürürsün de
Ben sensizliği bir rüyaya sığdıramam Revna

18.02.2022 01.05