* Resulullah'ın (s.a.v) Gidişi *

Glitter Graphics

Hz.Ebubekir hızla odaya girdi.
Peygamberimiz (s.a.v) yatıyordu.
'Dostum, kalksana...' diyordu.
Peygamber, gözleri açık hafifçe gülümsüyordu.
Hz.Ebubekir sedirin önünde diz çöktü,
'Kardeşim, kalkar mısın? ' diyordu...
'Peygamberim, kalkar mısın? '
Ses yoktu.
Peygamberimiz gözleri açık,
Nurlu yüzüyle hafifçe gülümsüyordu..
Medine oraya yığılmıştı!
Bütün müslümanlar kapıda bekliyordu.

Hz.Ömer öfkeyle dolaşıyor,
'Olamaz, Resulullah (s.a.v) ölemez! '
'O, bayılmıştır...' diyor,
İçi içine sığmıyordu...

İçeri oda da ise,
Hz.Ebubekir bütün gücünü toplayıp,
İsrarla peygamberi kaldırmaya,
Sanki uyandırmaya çalışıyordu.
Sonra birden ayağa kalktı,
Resulullah'ın (s.a.v) alnına doğru eğildi..
Hafifçe öperken eliyle yüzünü okşadı.
İşte o anda gerçeği anlamıştı,
Birden Resulullah'ın (s.a.v) üzerine kapandı.
Hz.Ebubekir hıçkırarak ağlıyordu...

Kapı önünde Hz.Ömer,
Bütün sahabiler bekliyordu.
Herkes Hz.Ebubekir'in dışarı çıkıp,
Ne olduğunu açıklamasını bekliyordu.
Sevenlerin yüreğine ateş düşmüştü.
Sevenler yanıyordu,
Sanki Medine sessizdi,
Ama yanıyordu...

Bir ara,
Hz.Ebubekir kendine gelir gibi oldu.
Resulullah'ın (s.a.v) açık gözlerini,
Eliyle incitmeden kapattı...
Üzerini örttü.
Bütün gücünü toplayıp,
Sendeleyerek kapıya yöneldi.
Kapıda herkes iyi bir haber,
İyi bir şeyler bekliyordu.

Sonra içeride iken,
Hz.Ömer'in gür sesini duymuştu:
'Hz.Peygamber (s.a.v) yaşıyor, o ölmedi...'
'Her kim ki öldü derse, şu kılıcımla'
'Boynunu vuracağım! ' diyordu.
Hz.Ebubekir kalabalığı sıyırıp,
Minbere doğru yöneldi.
' Hattaboğlu Ömer bilesin ki:'
' Her kim ki, Hz. Muhammed'e (s.a.v) tapıyor...'
' O peygamber ölmüştür! '
' Her kim ki, Yüce Allah'a (c.c) tapıyor...'
' O Yüce Allah (c.c) bakidir, ölümsüzdür! ...'
Diyerek, yanan yüreklere,
Bir serinlik getirdi...

İşte o an,
Hz.Ömer kılıcını elinden düşürdü..
Yıkılmıştı...
Birden, içeri odaya daldı.
Resulullahı (s.a.v) sedirin üzerinde,
Yatıyor görünce...
Bütün gücüyle, bütün sevgisiyle
Kucakladı...
Sonra o da, üzerine kapandı.
Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu...
Hz.Ömer hayatında ilk defa,
İki büklüm olmuş hüngür hüngür ağlıyordu...
Dışarı çıktığında,
Ağladığını gizlemek için kenara kaydı.

Daha sonra Hz.Ali içeri girdi.
Yanında Hz.Abbas ve oğlu vardı.
İçeri kimseyi sokmadılar!
Peygamber (s.a.v) ölmüştü...
Vasiyeti üzerine onu Hz.Ali yıkayacaktı.
Üzerindeki elbiseyi çıkarmakta tereddüt etti.
Etrafta çıt yoktu...
Birden gaipten bir ses,
'Elbiselerini çıkarmadan yıka! ...'
Diye duyuluverdi.
Belli ki Hz.Cebrail (s.a.v) bildiriyordu.

Sahabiler,
Medine'deki bütün kuyulardan,
Çekilen suyu elden ele,
Yürekten yüreğe içeriye gönderdiler...
Müslümanlar ağlıyordu.
Medine ağlıyordu...

Hz.Ali yıkayıp kefenlerken
Yanında Hz.Abbas ve oğlu vardı.
İçeriye girmek için can atan müslümanları,
Odaya almıyorlardı.

Cenaze namazına gelmişti sıra,
Kim imam olacaktı...
Namazı kim kıldıracaktı?
Hz.Ali ,
'Hayır! O en büyük imamdı...'
'Ona kimse imam olamaz! '
'Herkes kendi kılacak...'
'Resululah'a (s.a.v) kimse imamlık yapamaz! '
Diyordu.

Bir ara, odadan herkes dışarı çıktı.
Sadece yıkanmış ve kefenlenmiş,
Tertemiz Resullah'ın (s.a.v) kendisi kaldı...
İşte, o esnada Hz.Cebrail (s.a.v) yardımcı melekleriyle,
Cenaze namazını kıldırıyordu...

Yüce Peygamber (s.a.v) her canlı gibi,
Ölmüştü...
Ama kendisinden sonra İslam dini,
Çığ gibi büyüyerek...
İnanç dolu yürek yürek,
Bu günlere ulaştı.
O büyük insan,
Ölümsüzdü...

Okunan her ezanda,
Günde beş vakit en azından
Evrenin sahibi büyük Allah'ımızla (c.c)
O güzel ismi birlikte söyleniyor,
Anılıyor anılıyordu...
Kılınan her namazda,
Dualarda vardı.

En son peygamberdi.
İnsanlığa çok şey verdi...
Çile dolu eziyet dolu yaşadı ama,
Bize doğru yolu gösteren Kur'an verdi!
Bu dünyada göremedik ama,
Allah (c.c) ahirette bizi komşu eylesin!
Yüreğimiz birlikte yüce Allah'ı (c.c)
Zikir ederek huşu eylesin! ..

Glitter Graphics