Rest'ival Şiiri - Aynur Uluç

Şiiristanbul Festivâli bu yıl da geldi geçti. Sultanahmet Aya İrini Kilisesi’nde 20 Nisan 2010’ da açılış töreni vardı. İş yerinde çok yoğun çalıştığım bir güne denk geldiği için o akşam nasıl da yorgunum, ama dedim niyetleneyim. Kiliseye gitmeden önce Sultanahmet’te havuzun kenarında biraz otursam yeter. Düşündüğüm gibi de yaptım. Yüzüme fıskiyenin sularını çarptıra çarptıra oturdum bir müddet. Kendimi toparlayınca bir ziyaretçi edasında etrafı inceleme şansı bulmak için yolu uzatarak vardım kiliseye.

Aya İrini’yi hiç görmemiş olmam ne büyük kayıpmış. Sırf mekânı görmek için bile olsa değermiş oraya gitmek. Etkinlikte özel bir yan yoktu. Başlangıçta merasim soğukluğunda teşekkür faslı. Konuşulan cümleler Türkçesinin hemen peşinden İngilizce versiyonu ile de sunulunca festivâlin uluslararası olmaya yettiğini sanma yanılgısı. Havayı saran kül bulutları ile iptâl edilen uçak seferleri yüzünden çoğu şair gelememişti. Ancak o derin akustikte programın bir parçası olarak yer alan kemanların, kontrbasın rehberliğiyle müzikte iz sürmenin güzel olduğunu söylemeliyim.

Şiir?

Sahi, şiir içindi değil mi oraya gidişimiz? Kusura bakmayın unutmuşum. Salonda olduğundan daha çok sayıda edebiyat ilgilisi bahçede şarap içerek, birbiriyle konuşma derdinde çünkü. Ücretsiz sunulan şarap kadehlerinin sayısını şaşırıp sarhoş olanlar da eksik değil hani.

O günden bu yana birkaç gün geçti ancak, kişisel koşturmalarım yüzünden bir daha da festivâle değmek mümkün olmadı benim için. 24 nisan Cumartesi günü Kadıköy İskele Meydanı’ndaki şiir okuma etkinliğine olsun yetişeyim diye uğraştım, akşam 6 ‘da ancak Kadıköy’e varabildim. Hâliyle etkinlik bitmişti, toplanıyordu tezgah (!)

Kendi kendime dedim ki; bu bölümü kaçırdım, bari Barış Manço Kültür Merkezi'ndeki etkinliğe katılayım. Gidince baktım ki; meğerse şiir yokmuş. Kokteyl varmış.

Meğer şiir de varmış, daha sonra anladım. Kokteyl sonrası sesi içine kaçmış bir mikrofonla kocaman gövdeli kolonlardan geçilmeyen, o nedenle de arkası seçilmeyen bir resim sergi salonunda, çocukların 23 nisan tabloları eşliğinde şiirler okunmaya teşebbüs edildi. Önce bir iki konuşma ve peşinden şiir paylaşım çabası. Çabası diyorum çünkü, hiç kimse dinlemiyor. Gözlemlediğim o ki, birkaç kişi dışında oraya gelenlerde öz disiplin olmadığı için, koltuklara oturtulmuş bir şekilde etkinliği sahnede izliyor olsalar hareketsiz duracak olduğunu sandığım dudaklar, oturma düzeni böyle olunca mütemadiyen işlemekte sakınca görmüyor. Etkinlikte bir değer görüp kayıt altına alma niyetiyle kamera kullanan kişi bile öndeki açık alanda gezerek bir yandan şiir okuyanın etrafında dönerken, bir yandan da kulak arkasına sıkıştırdığı cep telefonuyla konuşarak aslında şiiri değil kendi sesini çekiyor. Onun sayesinde biz de onun sesini “çekiyoruz”, şiir dinlemek yerine. Ne var ki okunan şiirin üstüne pervasızca ses katan yalnızca o değil.

Bugünlerde Metin Altıok’un Şiirin İlk Atlası, isimli kitabı var elimde. Edebiyata dair yalın düşünceleri yanında hayata ilişkin de oldukça kafa yormuş olduğu belli olan yazılarından birisinde “insan kirlenmesi”nden söz ediyor Metin Altıok.. Bu kavramın, tanımın kendisinin bize çağrıştırdığı gibi bireysel değil, aslında toplumsal olduğunun altını çiziyor. Burada da o bakış açısıyla düşünürsek görüyoruz ki; birbirinin dilinden güç alan bir insan kalabalığı, “dil’e karşı kabalık yapmakta olduğunun farkında bile değil. Biraz önce şiir okuyanlar bile mikrofonu elinden bıraktığında konuşmaya başlayınca, kimsenin kimseye kızmaya hakkı yok. Olan ayıp, kilometrelerce öteden davet ettiğimiz ama şiirini okurken dinlemediğimiz şairlere oluyor. Bir de elbet “şiir”e.

Bir süre sonra etkinliği bitiriyoruz. Çünkü ses kolonlarının zamanı doldu deniliyor. Bir başka deyişle kolonların kabağa dönme zamanı geldiği için sonlandırılan etkinlik sonrası, -alacağım yanıttan ürkerek- günlerdir sürmekte olan festivâli izleyen bir kaç kişiye soruyorum:

-Festivâl hep mi böyleydi?

Ben söyleyenlerin aktarıcısıyım; çünkü “Evet”, yanıtı burada yaşadıklarımdan daha can sıkıcı.

Şiir?

O bambaşka bir yerde...

Gözümün ferinde, 'uçurumda açan çiçek'te şiir. Akla karanın öpüştüğü yerde, kaçmakla arayışın buluştuğu yerde şiir;

Güzellikte yani.

İyilikte...

' Gerisi iyilik güzellik ' te şiir.