Rest Çektim Şiiri - Hikmet Nazlı

Beni yoldan çıkaran tahtalara, raylara
Üstünde yürütmeyen yollara da rest çektim.
Yalnız günlere değil, haftalara, aylara
Ömrümden ömür çalan yıllara da rest çektim...

Koca koca taşlardan set çekip de araya
Beni kabul etmeyen kollara da rest çektim.
Kat kat acı içinde, tuz ekipte yaraya
Istırabı çekmeyen kullara da rest çektim...

Allah`ıma çok şükür işlemez bende nazar
Riyâ dolu, kem dolu gözlere de rest çektim.
İstersen beddua et, bundan sonra ne yazar
Yalan dolu, şer dolu sözlere de rest çektim...

Günü gün etmek varken, bu üzülmeler neden
Kahrı bir yana bırak, kedere de rest çektim.
Kadere boyun eğip, bu ezilmeler neden?
Onu bunu anlamam! kadere de rest çektim...

Yıllar yılı içimde yapayalnız yaşayan,
Beni hiç dinlemeyen gönlüme de rest çektim
Kimisine sıradan, kimisine çok şâyan,
Bana göre karambol ömrüme de rest çektim...

Hep vefâsızlar muhtar gönlümdeki has köye
Sıfır liralık olan dostlara da rest çektim
Yüzüme hergün gülen bin bir türlü maskeye
İçi kiralık olan postlara da rest çektim...

Çirkeflik yarışında ilk sıralarda koşan
Yalnız topluma değil, fertlere de rest çektim
Ezeldendir dinmeyen, artan, sürekli coşan,
Beni yiyip bitiren dertlere de rest çektim...

Mevsimler belli değil, hep kendini kış gibi
Hissettirip de geçen yazlara da rest çektim
Aklı sıra yutturup kendisini kuş gibi,
Uçamayan tavukla, kazlara da rest çektim...

Yalnızlığa hapsedip, eleveren cismime
Bundan sonra gizlime, saklıma da rest çektim.
Benliğimi ben yapan, Hikmet olan ismime
Ve beni zora sokan, aklıma da rest çektim...

02.05.2005
Ankara