Öfkemdi, sabrımdı ayaklarıma derman dağıtan birde senin ihanetin, nasılda kaybolmuştum bir zamanlar dipsiz kuyularda. Nasılda ağlamıştım köşe başlarında fersiz sokak lambası altında. Şimdi o günlerin acısını çıkarıyorum, öfkemi kendime sakladım acıyla biraz daha bileyleyip yaşama daha da sıkı tutunuyorum.
Darmadağınık olmuş hayatımın parçalarını toplarken yaşamda kaybettiklerim çıkıyordu altında ve ben o yılların acısında nasılda kör olduğumu görüyordum. Her giz bir umudu örtüyordu, eşeledikçe balçık altında kalan gül yapraklarına dokunuyordum. Kırılmış, incinmiş, örselenmiş yaprakların arasında ki dikenler acıtmıyordu yapraklar kadar.
Kahpeliğin fotoğrafları umudun rengini almış her şeyi siyah beyaz görüyorum. Eksik kalan yaşamım mı? Yoksa yaşayamadıklarım mıydı? Anlamını bilmediğim sözcüklerle cevap arıyordum. Bir ışık huzmesinde hayatın renkleri beliriyordu önümde ve ben onlara tutunuyordum. Birazcık hayal çokcada umutla.
Menekşenin gülümseyen yüzünde adanmışlığımı görüyordum. Kaybettiğim umutlarım öfkemi sırtına alıp bana yol gösterirken, sevdiğim kelimeler birer birer önüme dökülse de öfkemin köprüsünden geçerken sendeliyordum. Tutunduğu dallar kopmaya yüz tutmuş uzandığı eller ise başka eli tutmakta.
Tamamını Oku
