Ressamın Kibiri Şiiri - Cumhur Boratav

demek baş edebileceğini düşünmüştün
sen elledikçe perdelerinden
burnuna sokulan tozlar gibi
havada çağrışan sözcüklerimle

sen, başını kendi kralının ayakları altında
hissedersin hep, kılıç
yere sarkmış gerdanının ensesindeyken
sen, baş edebileceğini düşünmüştün demek

hakkını vereceğim ama senin
oyununu sevdim,
tamam renklerini sereceğim
bir kuşak gibi belimden
ellerin yanaklarımda kendi ellerini
okşarken
vereceğim hissetmek istediğini

girerek ansızın o kapıdan yine
şaşırtarak, “ooo sayın zemberek
bozuldu saatim size değince”
tekerlemesiyle taklit edeceğim
özleyen zihnine ölmüş soytarını

kraliçem
oyun perdemin saçakları
savrulacaktır oyunun bitimindeki
selamınla
alkışlarım sahne gülümsemene
ilişen bir acıma

-bir kral olmamak
hissetmektir esen rüzgarı
yanağına konan sade bir öpücük
ayak sesinin yansıması
dar sokakların uzun koridorlarında
sonrasında yastığındaki başın
gürültüsüz bir
gülümseme-

tozlarla çırpışan
kirpiklerimdeki düşlerim