Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Antolojide okuduğum Muhteşem bir şiirdi.Tam puanımla özel listeme aldım.Tebrikler!
Güzel,anlamlı ve etkileyiciydi.Başarılarınızın devamını dilerim.Sayqı ve selamlarımla..
Kağıtla birlikte kalem verdiler bana
İnsanların yüzünü çizip sattım
Rüyamdaki sevgilimin resmini bile sattım
Ve zenginleştim
Resimlerimle Vedalaşarak
acıları öğrendim
Zamana yüreğin özünden kopup kara kalemin beyaz yapraklara bıraktığı iz düşümünü ve harika dizelerinizi kutlar saygılar sunarım...
doğup yaşayıp büyüyüp yitirileceğim günlerden bir gün!
inanmak içimden gelmesede ağlamayı öğretilmek değildi maksadım....ruh halini dize getiren şiirin şairi de benden :)
Finaline kadar 'yaşama tutunmanın erdemini, mücadelesini, direncini' okudum... Ama final, beni de 'ağlattı' nerdeyse...
Şahram Kardeşim,
Hepimiz giyeceğiz, 'beyaz giysilerimizi, son uykuda...' Ama sırf 'ağlatmayı' öğretmek için olmamalı bu... Ağlamakta 'insani' bir duygudur, herkes 'içinden gelerek' ağlayamaz ki?
Çizin siz resimlerinizi.. Yaşam denen 'ressam', öğretir nasılsa... Ama kopmadan, aynı direnci sonuna kadar sürdürmek gerek......
Çok doluydu, düşündürcüydü yine.... Tebrikler, Kardeşim...
Hayata bir bakış açısı yada yaşantımızın kesintileirnde oluşan bölümlerin şair gözü ile yansıtılması kalemiz daim olsun
Şiirinizi okuyunca şöyle bir düşündüm de, hayatın içinde hepimiz bir ressamız aslında.Elimizde fırçamız, paletimiz...her gün ayrı bir resim çiziyoruz tuvale.Çok doğru bir bakış açısı ve çok doğru betimlemeler vardı şiirde.Yine anlatımıyla, işlenişiyle, seçilen kelimeleriyle oldukça özgün ve güzel bir şiir okudum kaleminizden.Sayfanıza her geldiğimde, dolu dolu şiir okumuş olmanın mutluluğuyla ayrılıyorum sayfanızdan.Bunun için çok teşekkür ediyorum size.Her daim şiirle kalmanız dileğimle, sevgi ve saygılar...
Sevgili Kardeşim, değerli antoloji.com şairi Sayın: ♥Şahram Ziyneti♥
Gönülde kopan fırtınayla yazılmış muhteşem bir şiir olmuş. Alışılagelmiş şiir çalıplarına sığmayan duygu tufanı bir şiir tebrik ederim.
Gönül inciniz bu şiirinizi antolojime ekliyorum.
Beğenerek ve saygı duyarak okuduğum bu şiirinize Tekirdağ'dan on birinci tam puan geliyor.
Duygu, emek, sabır ve hünerle ortaya çıkardığınız nadide eserinizi tebrik ederken; başarınızın daim, kaleminiz her dem kudretli olması ve ilham perinizin başınızdan eksik olmaması dileklerimi sayfanıza bırakıyorum.
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
♥♥__Her__şey__sizin___♥♥
♥♥__ve_sevdiklerinizin__♥♥
♥♥_gönlüne_göre_olsun_♥♥
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
__kutluYORUM__
Sevgi ve saygılarımla. Yorum + Antoloji + Tam puan.
İrfan Yılmaz. - ^'^'^TEKİRDAĞ. -
Konusuyla, kurgusuyla özgün bir çalışma değerli şair. Çok ama çok beğendim. Yüreğinizi ve kaleminizi içtenlikle kutlarım. Saygıyla.+
Bu şiir ile ilgili 21 tane yorum bulunmakta