Ressam Olmak Şiiri - Emrah Bekci 2

Ne garip şey, maddenin resmini yapmak...!

Zor iş, resim yapmak.

Misal bendeniz Cin Ali bile çizemez...

Renkleri seçeceksin, Tuval denilen çıtaya beyaz kumaşı gereceksin..!

Uzun ve zahmetli iş, çok zahmetli. Benim işim değil...

Asıl zahmet ise, konu...!

Konu bulacaksın, peki konu nerede?

Konu düşüncede, düşünce dünyasında, zor iş ya, renklere şarkı söyletmek...!

Ressam olmak, tercih edilemez bana göre.

Ressamın İlahi bir hakikat ile tayin edildiğini düşünenlerdenim, tabi bence...!

Bu işin tersi, terziden manav olmak gibi bir şey olur. Yırtılan lahana yapraklarını diken, patlıcandan ceket yapan manav gibi, bir hal. Komik bir hal yani...

Ressamlık deyip geçmemek lazım...zor iş, zor...aslında bu iş, ressamın tercihinde de değil...! Garib insanlar, renklere tutsak..!

Bahtsızdır ressam olan, mecburen resim yapacak..kodlanmış doğuştan, ruhlarına ilahi bir nefesle.

Çizgide, renkte ruhun halini, sevginin resmini yapar ressam. Yaratılışı bilmesi, doğayı sevmesi şart.

Şarkısını tuval de bestelemesi için, üzülmesi, sevilmesi, sevmesi lazım. Bazen de kazık yemesi. Her darbe ressamın tablosuna, hazine değerinde bir renk ekler...!

Akıl işi değil ressamlık, Ya da biz aklımızla idrak edemiyoruz bu durumu.

Düşünsenize...!

Bir fırça, masada durunca masum...! ressamın elinde silah, bazen aşk, bazen sevgi...bazen öfke, bazende umut.

Acaba, fırça mı ruhtan sıyrık, yoksa ressamın ruhumu bedenden...?

Mutluluğun tablosunu yapar ressamlar, her tablo renkler ile dolu, cıvıl cıvıl.

Asıl tabloyu göremezler ama..! Asıl tablo resmedilen tuvalin üstündeki aynadan yansıyan, gönül cemalinin tebessümü.

Bu bir tam delilik, zaten akıl işi de değil ressamlık..!

Zor iş, bir beyaz bez karşısında Yalnız olup, renkler içindeki kalabalıkta duyulmamak...!

Haa bu arada, kaçımız ressamız?